ေရေ၀းသုသန္တစ္ခုလံုးမွာ အခ်ိန္လုျပီး ခ်ရသည့္ အသုဘမ်ားျဖင့္ ပ်ားပန္းခတ္ေနၾကပါသည္။ လူေတြကို ၾကည့္ရသည္မွာ ေယာင္ေယာင္ကန္းကန္းျဖင့္ ေလွ်ာက္မိေလွ်ာက္ရာ ေလွ်ာက္ေနၾကသူေတြလို မီးသျဂၤ ိဳဟ္စက္နဲ႕ အသုဘအခန္းအနားျပင္ဆင္ရာ ေကာ္ရစ္ဒါတစ္ေလွ်ာက္ အစံုအဆန္ျပဳေနၾကပါသည္။ အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ လူစည္ကားေသာႏွင့္ မစည္ကားေသာ၊ ပန္းေခြေတြ ပန္းျခင္းေတြ မ်ားေသာႏွင့္ မမ်ားေသာ အသုဘ ၂ မ်ိဳး၂စားတို႕မွာ ဤမီးသျဂၤိဳဟ္စက္ထဲသို႕ အခ်ိန္မီမ၀င္လ်င္ ဟိုဖက္ဘ၀ကို မေရာက္ေတာ့မွာ စုိးရသည့္အလား သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္ႏွင့္အလုအယက္နီးပါး ၾကိဳးစားေနၾကပံုႏွင့္ တူေနသေယာင္ပင္။ က်ေနာ္သည္ မေတြ႕တာအလြန္ၾကာျပီျဖစ္ေသာ ေဆြမ်ိဳးညာတိ တစ္၀မ္းကြဲ ႏွစ္၀မ္းကြဲ ေမာင္ႏွမမ်ားကို ေကာင္းစြာမွတ္မိသည္လည္းရွိ၊ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္သည္လည္းရွိ ျဖင့္ တံု႕ျပန္ႏွဳတ္ဆက္ရင္း စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဟာလာဟင္းလင္းၾကီးျဖစ္ေနမိပါသည္။ လူ႕ေလာကထဲမွာ င့ါအေဖ မရွိေတာ့ဘူး ဟူသည့္ ဟာလွပ္မွဳမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ အဘယ္အာရံုသည္ ယခုေနအခါမွာ စိတ္ႏွင့္ ကပ္ထားရမည္မသိေသာ ဟာလာဟင္းလင္းျဖစ္မွဳမ်ိဳးျဖစ္ပါ၏။ ‘တစ္ေန႕က် ငါလည္း…’ဟူသည့္ အေတြးမွာ အေတြးအခြံသက္သက္မွ်သာျဖစ္ျပီး ရင္ထဲအသည္းထဲအထိ တိုးမ၀င္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ တစ္ခါတစ္ခါတြင္ မီးသျဂၤိဳဟ္ရမည့္အလွည့္သည္ မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ဒီအတိုင္းၾကီး Pause ႏွိပ္ထားသလို ရပ္တံ့ေနေတာ့မွာလားဟုပင္ ထင္ေယာင္ျမင္ေယာင္လာခဲ့ပါသည္။ ေကာ္ရစ္ဒါ တဖက္အဆံုး ေရခဲတိုက္မွ အေလာင္းမ်ား အသုဘမ်ားသည္ မနားတမ္း တသုတ္ျပီး တသုတ္ ထြက္လာေနဆဲျဖစ္ပါ၏။ ေၾကးစည္ထု သံမွာ တစ္ခုေနာက္မွတစ္ခု ေရွ႕ႏွင့္ေနာက္ ဆက္လို႕ေနပါသည္။ စီကနဲေအာ္ဟစ္ ငိုယိုသံမ်ား၊ လဲျပိဳက်သြားသူကို ၀ိုင္းထိန္းကာ ကားေပၚေပြ႕တင္ရသည့္ျမင္ကြင္းမ်ား၊ ကိုယ္လိုက္ပို႕သည့္ မသာ ကိုရွာမေတြ႕၍ ဟိုေမး သည္စမ္းလုပ္ေနၾကသူမ်ားျဖင့္ သုသာန္မွာ တစျပင္ ဆိုေသာ စကားႏွင့္မလိုက္ဖက္ပဲ ရွိေနေခ်၏။

အစ္မျဖစ္သူက ‘နင္ အေဖ့ဓါတ္ပံုကိုင္ျပီး ေရွ႕ကထြက္၊ မီးသျဂၤီဳဟ္ကာနီးမွာ အေဖ တရားနာဖို႕ အိမ္လိုက္ခဲ့ပါလို႕ေျပာျပီး အေဖ့ကိုယ္ေပၚကပစၥည္းတစ္ခုခု ယူခဲ့၊ နင္ လံုး၀ စကားမေျပာနဲ႕ေနာ္’ ဟု ကပ္ေျပာသြားပါသည္။ က်ေနာ္သည္ ‘နင္ လံုး၀စကားမေျပာနဲ႕ေနာ္’ ဟူေသာ စကား အေပၚ တမ်ိဳးၾကီး ခံစားမိပါသည္။ အေဖႏွင့္က်ေနာ္ တစ္သက္လံုးမွာေျပာခဲ့ေသာစကားမ်ားကို စုေပါင္းျပီး ဆက္တိုက္နားေထာင္လ်င္ ၂၄ နာရီစာ ေတာင္ ျပည့္ပါ့မည္လားဟု သံသယ ျဖစ္ေနမိပါသည္။ တကယ္တမ္းဆိုရလ်င္ အေဖနဲ႕က်ေနာ္ တစ္ခါဘူးမွ် ႏွစ္ေယာက္ထဲ စကားလက္ဆံုမက်ဖူးပါ။ က်ေနာ္ ေမြးသည္မွ ယခုအေဖကြယ္လြန္သည့္တုိင္ျဖစ္ပါသည္။ အေဖ ဇရာေထာင္း၍ ဘံုးဘံုးလဲသည့္အခါ အန္တီ့အိမ္မွ အစ္မအိမ္သို႕ေရာက္လာခဲ့သည္။ ထိုမွစ၍ က်ေနာ္သည္ အေဖ့ကို စကား လက္ဆံုက်ဖို႕ ၾကိဳးစားၾကည့္ခဲ့ပါသည္။ အေဖႏွင့္က်ေနာ္ၾကားမွာ ေျပာစရာစကားမရွိပါ။ အဘယ္အေၾကာင္းအရာ Subject ကို တည္၍ ေျပာရမွန္းကို ေတြးမရပါ။ ဒီလိုႏွင့္ပင္ ‘အေဖ က်ေနာ္လာတယ္’ ‘ေအး ေအး..’ ‘အေဖ က်ေနာ္ျပန္လိုက္အုန္းမယ္’ ‘ေအးေအး..’  ေတြႏွင့္ က်ေနာ္နဲ႕အေဖရဲ႕ စကားေျပာခန္းဟာ အစနဲ႕အဆံုးသံသရာလည္ခဲ့ရပါသည္။ အေဖေဆးရံုေပၚ ICU ခန္းထဲေရာက္သည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ ႏွာေခါင္းမွာ ေအာက္ဆီဂ်င္ပိုက္တန္းလန္းႏွင့္ ပါးစပ္မွာ အစာသြင္းပိုက္ႏွင့္ ေမးသိုင္းၾကိဳးေတြႏွင့္ ခ်ိဳင့္ခြက္၀င္ေနသည့္ အေဖ့မ်က္ႏွာမွာ က်ေနာ့္ကို စကားေျပာခ်င္သည့္ အရိပ္လကၡဏာေတြေတြ႕ရေပမယ့္ အေဖမေျပာႏိုင္ေတာ့ပါ။ က်ေနာ့္မွာလဲ အဘယ္စကားသည္ အေဖ့အတြက္ နားထဲ၀င္မလဲ စိတ္ေအးသက္သာရာရမလဲဟု ဥေႏွာက္ေျခာက္ခမန္း စဥ္းစားရင္းႏွင့္ပင္ ရီေ၀ေသာ အမ်ိဳးအမည္မေ၀ခြဲတတ္ေသာ အၾကည့္မ်ားျဖင့္သာ အေဖ့ကို ၾကည့္ရင္း ICU အခန္းထဲက ထြက္လာရစျမဲျဖစ္ခဲ့ရပါ၏။ အေတြးစ ကိုျဖတ္ကာ ဘယ္တုန္းက ထုတ္ယူလာမွန္း မသိပဲ ကိုယ့္ေရွ႕ေရာက္လာသည့္ အေဖ့အသုဘစင္ကို ေယာင္ကမ္းကတမ္းျဖင့္ ထ ၾကည့္မိရင္း၊ ယူသြားရမည့္ ပစၥည္းတစ္ခုခု ဆိုတာကိုမ်က္လံုးေ၀့ကာ ရွာေဖြၾကည့္ေနစဥ္ ၀န္ထမ္းတစ္ဦးထံမွ တစ္ဆင့္ တစ္စံုတစ္ေယာက္က အနည္းငယ္ႏြမ္းေနသည့္ ႏွင္းဆီပန္းတစ္ပြင့္ လာေပးပါသည္။ အိမ္ယူသြားဖို႕ကိစၥ အတြက္ရည္ရြယ္မွန္း ခ်က္ျခင္းပင္ သေဘာေပါက္လိုက္ျပီး၊ ဘယ္က ယူလာမွန္းမသိ သည့္ ယင္း ႏွင္းဆီပန္းကိုမယူလိုသျဖင့္ အေဖ့ဓါတ္ပံုနားကပန္းျခင္းထဲက ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ကိုျဖဳတ္ယူကာ အေဖ့ရင္ပတ္ေပၚတင္လုိက္ပါသည္။

ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ အေဖ့အေလာင္းကို ကန္ေတာ့ၾကပါသည္။ က်ေနာ္ မကန္ေတာ့ျဖစ္ပါ။ တစ္ေယာက္ေယာက္က လက္ထဲကို ဓါတ္ပံုလာထည့္ေပးပါသည္။ စိတ္၀ိဥာဥ္ နာမ္တရား လံုး၀မရွိေတာ့သည့္ အေဖ့ခႏၶာအတၱေဘာၾကီးကို နာမ္တရားရွိေသးလ်က္ စိတ္၀ိဥာဥ္ထံုအ ေနသည့္ ေနာက္ အတၱေဘာတခုျဖစ္သည့္ က်ေနာ္က ဦးေဆာင္လ်က္ မီးသျဂၤိဳဟ္စက္ၾကီးထဲသို႕ သြင္းယူလာခဲ့ၾကပါသည္။ ‘ေအာ္ — ငါ အေဖ့အသုဘကို လိုက္ပို႕ရံုတင္မက ဦးေဆာင္ သျဂၤိဳဟ္သူ ျဖစ္ေနရပါလား’ ဟူေသာ မေတြးခ်င္သည့္အေတြးကို ေတြးျဖစ္ေအာင္ ေတြးမိလိုက္ပါသည္။ မေတြးခ်င္ေသာ အေတြးဟု ေျပာရသည္မွာ ဤသို႕ျဖစ္ပါ၏။ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ခန္႕က အေဖ့အိမ္မွထြက္သြားျပီး အေမနဲ႕သြားေနစဥ္မွာ အေဖက ရံုးမွာ က်ေနာ့္ကို ေခၚေတြ႕ရင္း ေျပာခဲ့ေသာစကားတစ္ခြန္းရွိခဲ့ပါသည္။ ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမပါ၊ အင္ထရိုမ၀င္ ပဲ တိုက္ရိုက္ေျပာေသာ စကားျဖစ္ပါသည္။ “ေအး.. မင္းကိုငါ ေခၚရတဲ့အေၾကာင္းရင္းက မင္းေသရင္ ငါ့ကို အေၾကာင္း မၾကားနဲ႕၊ ငါ ေသရင္လဲ မင္းမလာနဲ႕ ဒါပဲ သြားေတာ့..” ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုစဥ္တုန္းက အေဖ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးျဖင့္ သတိလက္လြတ္ေျပာခဲ့ျခင္းမွ်သာျဖစ္ပါ၏။ တကယ္လည္း ႏွစ္အတန္ၾကာ အေဖ့အိမ္ႏွင့္ အဆက္ျပတ္သြားကာ ေနာင္ အိမ္ေထာင္က်ခါမွ အ၀င္အထြက္ ျပန္လုပ္ျဖစ္ျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း အေဖနဲ႕ေတြ႕ဆံုျခင္းက မူကား တစ္ႏွစ္ေနလို႕ ၁ ေခါက္ ဒါမွမဟုတ္ ၂ ေခါက္မွ် ျဖစ္ခဲ့သည္မွာ ဘ၀တနံတလ်ားလံုးပင္ျဖစ္ေပေတာ့သည္။

သို႕ႏွင့္ အေဖ့အေလာင္းကို မီးသျဂၤိဳဟ္စက္ၾကီးထဲ ထည့္မည္ျပဳေသာအခါ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္မိၾကရင္း က်ေနာ္ကပဲ ေခါင္းငဲ့အခ်က္ျပရသည့္ တာ၀န္ကို ယူလိုက္ရေပသည္။ တစ္သက္လံုး အေဖႏွင့္လက္ပြန္းတတီးမေနျဖစ္ခဲ့သူ၊ အေဖ့ကို စိတ္ခ်မ္းေျမ႕ေအာင္တစ္ခုကေလးမွ် လုပ္မေပးခဲ့ဖူးသူက အေဖ့ခႏၶာကို မီးျမိွဳက္ရမည့္ေနရာက်မွ မီးထဲ ထိုးထည့္ဖို႕ အခ်က္ေပးသည့္ တာ၀န္ယူရသူျဖစ္ရသတဲ့။ အလြန္ ေတာ္တည့္မွန္ကန္ ေနရာက်လွသည့္ ကံၾကမၼာရဲ႕အခင္းအက်င္းေပတကား။ လ်င္ျမန္သြက္လက္လွသည့္ စႏၷလမ်ားရဲ႕ လွဳပ္ရွားမွဳ မစခင္ကေလးမွာပင္ က်ေနာ္သည္ အေဖ့ကို ေနာက္ဆံုးစကား ေျပာလိုက္ရပါသည္။ ‘အေဖ.. တရားနာဖို႕ အိမ္ကို လိုက္ခဲ့ပါ’ ဟု ႏွဳတ္မွေျပာရင္း ခုနကကိုယ္တိုင္ ထည့္လိုက္သည့္ ႏွင္းဆီပန္းကေလးအား အေဖ့ရင္ပတ္ေပၚမွ ေကာက္ယူလိုက္ပါသည္။ မာေက်ာသည့္ သံထည္မ်ား ပြတ္တိုက္သံ၊ သံတံခါးၾကီးမ်ား ဖြင့္ပိတ္သံ၊ မီးအားကိုျမွင့္လိုက္သည့္ တရွဴးရွဴးတရွဲရွဲအသံမ်ားၾကားမွပင္ အေဖ့ရုပ္အေလာင္းသည္ မီးပံုၾကီးထဲသို႕ တိုး၀င္သြားေခ်ျပီ။ အေဖ ပူမည္လား။ အေဖသည္ သူ႕ရုပ္အေလာင္းကိုသူ ၀ိဥာဥ္ဘ၀ကေန ငံု႕ၾကည့္ေနမည္လား။ အေဖ က်ေနာ့္ကို မ်က္ေထာင့္နီျဖင့္ ၾကည့္ရင္း က်ေနာ့္ေနာက္က လိုက္လာမည္လား။ အေဖ လူ႕ေလာကထဲ သက္ရွိထင္ရွားရွိခဲ့စဥ္တုန္းက မေျပာျဖစ္ေသာစကားမ်ားကို မထြက္ေသာအသံျဖင့္ က်ေနာ့္အား ေျပာေနမည္လား။ က်ေနာ္ စကားေျပာလို႕မရဘူး ေဖေဖ။ က်ေနာ္ စကားေျပာခ်င္တာေပ့ါ။ က်ေနာ္ စကားေျပာလိုက္ရင္ အေဖက က်ေနာ့္ေနာက္ ဆက္ျပီး လိုက္လို႕မရေတာ့ပဲ က်န္ရစ္ခဲ့မွာတဲ့။ ဒါဆို အေဖ တရားမနာရေတာ့ဘူးေပ့ါ။ အေဖ မကၽြတ္မလြတ္ေတာ့ဘူးေပ့ါ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ စကားမေျပာတာပါ ေဖေဖ။ မထြက္ႏိုင္ေသာ မ်က္ရည္မ်ားသည္ မ်က္၀န္းအိမ္မွာ ခဲမာေနျပီလားမသိ။ က်ေနာ္ ဘာမွ်မျမင္ရေတာ့ပါ။ ဘယ္သူေတြမွန္းမသိသူေတြက မီးသျဂၤိဳဟ္စက္ တံခါးပြင့္သည္ႏွင့္ ေဖးမ ေခၚေဆာင္သြားျခင္းျဖင့္ က်ေနာ္ ကားေပၚျပန္ေရာက္ လာခဲ့ပါသည္။

က်န္သည့္ အေၾကာင္းခ်င္းရာမ်ားမွာ မ်ားစြာထူးျခားျခင္းမရွိေတာ့ပါ။ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုလံုးသည္ ခံစားခ်က္မဲ့ေနသည့္ ရုပ္ခႏၶာျဖင့္ အေဖ့ဓါတ္ပံုႏွင့္ႏွင္းဆီပန္းပြင့္ကိုင္လ်က္သားျဖင့္ပင္ လမ္းမေတာ္ သံေစ်းကြန္ဒိုရွိ အစ္မ၏ တိုက္ခန္းသို႕ျပန္ေရာက္ျခင္းမွ်သာပင္။ ပန္းအိုးတစ္လံုးေတာင္း၍ (ပန္းအိုးမွာ အဆင္သင့္မရႏိုင္ပဲရွိသည္တြင္ ဖန္ခြက္အရွည္တစ္ခုႏွင့္ပင္) အေဖပူးကပ္ျပီး လိုက္လာမည္ျဖစ္ေသာ ႏွင္းဆီပြင့္ကို ဘီရိုငယ္ေလးေပၚတြင္ အေဖ့ဓါတ္ပံုႏွင့္အတူ ေနရာခ်ထားလိုက္ပါ၏။ ေနာက္တစ္ရက္ျခားျဖစ္သည့္ဧျပီ ၁၃ ေန႕တြင္ တရားနာခ်ိန္အမွီ မနက္ ငါးနာရီသာသာခန္႕ အစ္မတို႕အိမ္သို႕ တစ္ေခါက္ ထပ္ေရာက္ခဲ့ပါေသးသည္။ ဒါသည္ပင္ အေဖႏွင့္ပတ္သက္၍ နီးနီးစပ္စပ္ ေဆာင္ရြက္ရမည့္ အရာတစ္ခုကို အခ်ိန္ေပးျဖစ္ခဲ့သည့္ ေနာက္ဆံုးကိစၥပင္ ျဖစ္ေပမည္လား မသိေပ။ အေဖ့ လလည္ဆြမ္းေၾကြးကို ေမလ ၁၃ ရက္တြင္ ေဆာင္ရြက္မည္ သိလ်က္ႏွင့္ က်ေနာ္သည္ ေမလ ၉ ရက္ေန႕မွာ ဘန္ေကာက္သို႕ျပန္ခဲ့ပါသည္။ ဘန္ေကာက္ေရာက္ျပီး ရက္အတန္ၾကာသည္အထိ ယခင္အေခါက္မ်ားကနဲ႕ မတူပဲ ေယာင္တီးေယာင္နျဖစ္ေနမိသည္။ ရာသီဥတု အထူးပူျပင္းျခင္းကလည္း စိတ္ကို အလြန္ အကဲဆတ္ေစပါသည္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေဆာက္ႏွင့္ထြင္းဆိုသလို လွ်ပ္စစ္မီး အျဖတ္ခံထားရျခင္းကလဲ စိတ္ကို အေတာ္ဖရိုဖရဲျဖစ္ေစခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ္သည္ ဟိုးေရွးယခင္ ႏွစ္မ်ားစြာကတည္းက အတုိင္းပင္ (အေဖ ေသဆံုးကြယ္လြန္ခဲ့ျပီဆိုတာကို ေမ့ေလ်ာ့လ်က္) ေနမိေနရာ ေငးမိေငးရာ ေငးေနငူေနရင္း ရက္သတၱပါတ္ အနည္းငယ္ကုန္ဆံုးေစခဲ့ပါသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ၃ ရက္ခန္႕ကမူ က်ေနာ္သည္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ရာ ႏိုးလာသည့္အခါ အေဖ့ကို လူနာကုတင္ေပၚတြင္ ပိုက္ေတြ၊ စက္ေတြ တန္းလန္းႏွင့္ေတြ႕ပါသည္။ ခ်ိဳင့္ခြက္၀င္ေနသည့္မ်က္ႏွာမွာ မ်က္လံုးမ်ားက အေရာင္ေမွးမွိန္ေနျပီး အသက္ၾကိဳးစား ရွဴေနသည္ေလာ တခုခု လွမ္းေျပာေနသည္ေလာ မေရရာသည့္ ပါးစပ္ကို ဟ လ်က္သားေတြ႕ရပါသည္။ အေဖ့လူနာကုတင္မွာ ေဆးရံုခန္းထဲတြင္ မဟုတ္ပဲ က်ေနာ္အိမ္ေထာင္က်ျပီး သားသမီး ၃ ေယာက္ႏွင့္ ေတာင္ဥကၠလာ ၅ ရပ္ကြက္မွာ ေနခဲ့ဖူးသည့္ အိမ္မွာျဖစ္ေနပါသည္။ က်ေနာ္က ေအာက္ထပ္သို႕ဆင္းသည့္ ေလွကားမွဆင္းရင္း ေလးငါးထစ္ခန္႕ ေရာက္ေနသည့္ အခိုက္အတံ့ကေလးမွာ ျဖစ္ပါသည္။ နားထဲမွာ အေဖ့အသံလိုလို ပလံုးပေထြးႏွင့္ခပ္သဲ့သဲ့ၾကားရပါသည္။ က်ေနာ္ သူ႕ကိုလွည့္ၾကည့္ခိုက္မွာပင္ က်ေနာ္ အိပ္ယာမွတကယ္ႏိုးလာခဲ့ပါသည္။ ေခၽြးေတြ တစ္ကိုယ္လံုး ရႊဲနစ္လ်က္ျဖင့္ျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္သည္ တျခားဘာမွ်မလုပ္ႏိုင္ပဲ ကြန္ျပဴတာကို ျမန္ျမန္ ဖြင့္ကာ အေဖ့အသုဘ  ဟု စာလံုးငါးလံုး ခ်ေရးလိုက္ပါသည္။ ဒါႏွင့္ပင္ ဒီစာစုကို က်ေနာ္ေရးျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ္ေျပာခဲ့သလိုပင္ အေဖက ခိုင္း၍ သို႕မဟုတ္ ခိုင္းသလိုလို ခံစားရသျဖင့္ ေရးမိျခင္းျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္သည္ ဤ စာစုႏွင့္အတူ အေထာက္အကူျဖစ္မည့္ အေဖ့ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မ်ား၏ ပံုရိပ္အခ်ိဳ႕ကို အတူတြဲ၍ တင္ျပလိုပါေသာ္လည္း မတင္ျပႏိုင္ခဲ့ပါ။ အေဖကြယ္လြန္ကာနီး ေဆးရံုေပၚမွာအသက္လုေနရစဥ္အခ်ိန္ႏွင့္ အေဖ့အသက္၀ိဥာဥ္မဲ့ေနသည့္ ရုပ္အေလာင္းျပင္ထားသည့္အခ်ိန္တို႕တြင္ မွတ္တမ္းတင္ ဓါတ္ပံုရိုက္ထားဦးမွ ဟုစိတ္ျဖစ္ေပၚတိုင္း အို- မရိုက္ေတာ့ပါဘူးေလ ဆိုသည့္ တားဆီးသည့္ အေမွာင့္ အဖ်က္ အေတြးက အျမဲတမ္း အႏိုင္ရကာ တပံုမွ် မရိုက္ျဖစ္ခဲ့ပါ။ အေဖ့ နာေရးမွန္းသိသာရန္ အေဖ့ နာမည္ႏွင့္အသက္ကို လက္ေရးအေသာ့ေရး၍ နံရံမွာ ကပ္ထားေသာ စာရြက္ႏွင့္ အေဖႏွင့္အတူ မီးသျဂၤိဳဟ္စက္ထဲသို႕ တစ္ရက္ထဲ ၀င္ၾကရမည့္ ကံတူအက်ိဳးေပးမ်ားရဲ႕စာရင္းရွည္ၾကီး (အသုဘ ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္မယ္ထင္တယ္) ကိုေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ ရိုက္ယူထားခဲ့မိပါ၏။ တစ္သက္လံုး စကားလက္ဆံုမွ် ပင္လ်င္မက်ခဲ့ဘူးသည့္ အေဖ၏ ကြယ္လြန္ျပီးသည့္ေနာက္ အိပ္မက္မွ တစ္ဆင့္ ခိုင္းေစမွဳကိုမူ အဘယ္သို႕လ်င္ က်ေနာ္လြန္ဆန္ႏိုင္ပါမည္နည္း။  ။

ခင္ေအာင္ေအး
၂၄ ေမ ၂၀၁၄   ဖရာ့ပရာဒင္န္ ဘန္ေကာက္ ၈း၁၀ နာရီ

စာၾကြင္း။  ။  အေဖ ေကာင္းရာသုဂတိ ေရာက္ပါေစ ဟု က်ေနာ္ ဆုေတာင္းမေပးေတာ့ပါ အဘယ္ ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အေဖသည္ သူသြားကိုသြားရမည့္ ဘံုဘ၀ကို ေရာက္ႏွင့္ေနျပီး ျဖစ္လို႕ပင္တည္း။ ျပီးေတာ့ ဘယ္ဘံု ဘယ္ဘ၀ကို သြားရ ေရာက္ရမည္ဆိုသည္မွာ ဆုေတာင္းေပးလို႕ ရသည့္ကိစၥမဟုတ္ဟု က်ေနာ္ ခံယူပါသည္။ ျပီးေတာ့ ပို၍အေရးၾကီးသည္မွာ အေဖသည္ စကားအပိုေျပာသည္ကို လံုး၀ၾကိဳက္ႏွစ္သက္သူ တစ္ေယာက္မဟုတ္၍ပင္။