ကုိယ့္မွာျဖင့္ ကဗ်ာေတြကို ေသြးရူးေသြးတမ္းေရးေနမိသည္။ ေသမိန္႕က်ျပီးသား၊ လူ႕ဘ၀ထဲမွာ
ေနခြင့္ရက္က်န္သိပ္နည္းေနတဲ့ ဂိတ္ဆံုးေရာဂါသည္ လူမမာတစ္ေယာက္လို။

အားလပ္ေနျခင္း၊ အထီးက်န္ျခင္း(ဆိုပါေတာ့)၊ ေပ့ါေပ့ါေန ေပ့ါေပ့ါစား တစ္ေယာက္ျဖစ္ျခင္းကလည္း
ခုလို ကဗ်ာေတြ တရစပ္ေရးျဖစ္ဖို႕ တြန္းအားေပးေနသလိုပင္။ ကဗ်ာ မေရးလို႕ ဘာလုပ္ေနရမလဲ..။
သစ္ပင္ေတြ ေျပးစိုက္ရမလား၊ သီခ်င္းေတြ ေအာ္ဆိုေနရမလား၊ အမ်ားေကာင္းက်ိဳး ေဆာင္ရြက္ဖို႕၊
တိုင္းျပည္အတြက္ တစ္ခုခုလုပ္ဖို႕၊ သားတူညီမ်ား ေကာင္းစားေရး ေဆာင္ရြက္ဖို႕၊ ကိုယ္သည္အလြန္
ပဲ ဆံြ႕အ, ေနခဲ့သည္။ ကိုယ္မလုပ္ခ်င္၊ မလုပ္တတ္၊ လုပ္ႏိုင္စြမ္းမရွိ၊ အရည္အေသြးမရွိ၊ ေနာက္ဆံုးမွာ
တိုင္းျပည္ကိုလဲ မခ်စ္၊ လူမ်ိဳးကိုလဲ မခ်စ္၊ ကိုယ့္အမ်ိဳးလဲ ကိုယ္မခ်စ္၊ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မခ်စ္၊ ေခြးေလး
ေၾကာင္ေလးေတြကိုလည္းမခ်စ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ နမေနာက္ပိတ္ေခြးတစ္ေကာင္လို႕ပဲ
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုျမင္ေယာင္ေနေတာ့သည္။ ဘိန္းစား ဘိန္းမွိန္းသလို ကဗ်ာနဲ႕ပဲ မွိန္းေနခ်င္သည္။
ေက်းဇူးျပဳ၍..၊ ဒီလိုေလးပဲ ေနပါရေစ။ ကဗ်ာေတြပဲဖတ္ ကဗ်ာေတြပဲ ေရးေနပါရေစ။ ကဗ်ာခ်စ္သူ
ၾကီး၊ ကဗ်ာျမတ္ႏိုးသူၾကီး၊ ကဗ်ာကို ကိုးကြယ္သူၾကီး အစရွိသျဖင့္ ဒီလိုေတာ့ ကင္ပြန္းမတပ္ေစခ်င္
ပါ။ ခင္ဗ်ားတို႕ ေန႕စဥ္ရံုးသြားၾက၊ မိသားစုအေရးျပာယာခပ္ၾက၊ Dinner ထြက္စားလိုက္ၾက၊ (ဒါမွ
မဟုတ္) လႊတ္ေတာ္ထဲ လန္းလန္းလန္းလန္း၊ စာေစာင္ ဂ်ာနယ္ေတြထဲ ဟိုတို႕ ဒီခတ္၊ လူစုျပီးဆႏၵျပ၊
အဲသလို တခုမဟုတ္တခု ကိုယ္ယံုၾကည္ရာ ဒါမွမဟုတ္ မလႊဲမေရွာင္သာ လုပ္ေနသလုိမ်ိဳးေပ့ါဗ်ာ။
ကိုယ့္မွာေတာ့ ယံုၾကည္တယ္လဲ မဟုတ္ မယံုၾကည္ဘူးလဲ မဟုတ္။ ကိုယ့္အဖို႕ စိတ္အားစိုက္လို႕
အရဆံုး ကိုယ့္ကို အဆြဲေဆာင္ဆံုး ကိုယ္လဲ အလုပ္တတ္ဆံုး အလုပ္တခုကို လယ္သမားတစ္ဦး
ႏြားစာစဥ္းသလို တဂ်ဳတ္ဂ်ဳတ္နဲ႕ အသိစိတ္ ကပ္တစ္၀က္ ျပတ္တစ္၀က္နဲ႕ လုပ္ေနမိေတာ့တာပါ။
ဒါ ကိုယ္နဲ႕ကဗ်ာေရးျခင္းအလုပ္နဲ႕ ဆက္စပ္ပါတ္သက္ပံုပါပဲ။ ကဗ်ာထဲ ကိုယ္နစ္ကၽြံ၀င္ေနပံုပဲေပ့ါ။

ကဗ်ာက ငယ္ခ်စ္ဦး ဘာညာနဲ႕ ေျပာၾကတယ္။ လွပါတယ္၊ ေျပာပံုေလးက။ ကိုယ္နဲ႕က် ငယ္ေပါင္း
လို႕ေျပာရမလား။ အဲလိုပဲ ေျပာခ်င္တယ္။ အခ်စ္ဦးဆိုတာ ဦးတာပဲ ရွိတာ၊ ေပါင္းခ်င္မွလည္းေပါင္း
ရမယ္။ ေပါင္းျဖစ္ေတာင္မွ ငယ္တုန္းကလို/ေလာက္ ခ်စ္ခ်င္မွလည္းခ်စ္ေတာ့မယ္။ ကိုယ္နဲ႕ကဗ်ာ
ကေတာ့ ငယ္ေပါင္းေတြ၊ ငယ္ေပါင္းဆို ဘယ္ေလာက္ငယ္တုန္းကတည္းကလဲ။ အိုး လူမွန္းသိစ
ကတည္းကေပ့ါ။ ဖိုးလမင္းေရ ထမင္းဆီဆမ္း ေရႊလင္ပန္းနဲ႕ေပးပါေဟ..။ အေမ့ ဆိုညည္းသံေလး
က စ တာေပ့ါ။ အေမက ကိုယ့္ကို ထမင္းခြံ႕လို႕၊ ကိုယ္က ကဗ်ာေတြ ဘာေတြ ဘယ္သိအုန္းမွာလဲ။
သာယာသံလို႕ေတာ့ ခံစားခ်င္လည္း ခံစားေနခဲ့လိမ့္မယ္။ ျပီးေတာ့ ကေလး အသိေလးနဲ႕ ထမင္း
တလုပ္နဲ႕ ေနာက္ထမင္းတစ္လုပ္ၾကားမွာ ဒါေလး ဆိုလိုက္မွ စားမယ္ဆိုျပီး ပါးစပ္ကို ေစ့ထားရင္
လည္း ေစ့ထားခဲ့မယ္။ အေမက ျပံဳးျပီးေတာ့ ဖိုးလမင္းၾကီးေရ.. ဆိုျပီး မရိုးႏိုင္တဲ့ ကဗ်ာစေလးကို
ပဲ အထပ္ထပ္ဆိုရင္း သားကို ထမင္းခြံ႕ေနခဲ့လိမ့္မယ္။ ဒါ ကဗ်ာနဲ႕ကိုယ္နဲ႕ စ ျပီးထိေတြ႕တဲ့အခ်ိန္။
ေနာက္ေတာ့လဲ ၀ ၀ကေလး ၀ိုင္း၀ိုင္းေရး၊ က ကန္စြန္းပင္ ေရမွာရႊင္ ေပ့ါေလ။ လကၤာေလးေတြ
ဆိုရျပီေပ့ါ။ ဖိုးသာထူး ဖိုးသာထူး အလြန္၀ တဲ့ ဖိုးသာထူး။ ဖိုးသာထူး ၀မ္းပူပူ ဖိုး၀ၾကီးနဲ႕တူ၊ တူပါ
သကြယ့္ မယံုျငား ဒီမွာ ၾကည့္ပါလား..။ ေတြ ဆက္လာျပီ။ ဆိုလို႕ ရြတ္လို႕လဲ ေကာင္း ကဗ်ာေလး
ရဲ႕ဟာသ ဓါတ္ကေလးကိုလည္း ၾကည္ႏူးခံစားတတ္ျပီ ထင္ပါရဲ႕။ အဲဒီကေန ဟိုဖက္ကမ္းက မီး
ထိန္ထိန္ ဒီဖက္ကမ္းက မီးထိန္ထိန္။ ဆီမီးထိန္ထိန္ထြန္းပါလို႕ မလြန္းတို႕အိမ္..။ ဘာ ညာနဲ႕
ကဗ်ာစ ေတြက၊ ကဗ်ာရဲ႕ညြတ္ႏူးဖြယ္ေတြက ကိုယ့္ရင္ထဲကို တစ္စိမ့္စိမ့္တိုး၀င္လာခဲ့ရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္
ေျပာပါတယ္၊ ကဗ်ာနဲ႕ကိုယ္နဲ႕က ငယ္ေပါင္းပါလို႕။ ဖြားဖက္ေတာ္လို႕ေတာင္ ေျပာလို႕ရေသးတယ္။
ကိုယ္ ေမြးစေပါက္ကေလးမွာကို အေမက ကိုယ့္ကိုရြက္ခ်ီျပီး အိုေအ့ေအ့ အို.. လို႕ အာလုပ္သံနဲ႕
ေခ်ာ့သိပ္ခဲ့မွာကိုး။ ဒါ ကဗ်ာရဲ႕ေရွ႕ေတာ္ေျပးပဲ မဟုတ္လား။

မူလတန္းမွာ သင္ခဲ့တဲ့ စာေတြေတာ့ ေမ့သေလာက္ရွိကုန္ျပီ။ ကဗ်ာတိုကဗ်ာစေလးေတြကိုေတာ့
ခုထိ ႏွဳတ္တက္ရြရြ ရေနတုန္းပဲ။ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ရဲ႕ဟိုဖက္ကကေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြက ရင္ထဲ
စြဲေနတာ။ ေက်ာင္းတကယ္ စတက္တာက ေမာ္လျမိဳင္ Amas့့့့့့ha High School မွာ။ စာလံုးေပါင္းမွန္
မွန္ေတာ့မသိဘူး။ အမားရွား ဟိုက္စကူးလ္။ အဲ့လိုပဲ အသံထြက္ကို မွတ္မိတာ။ ‘Twinkle twinkle
little star, How I wonder what you are..’ ေပ့ါေလ။ ေအာ္ဆိုခဲ့ရမယ္။ မာသာၾကီးေတြ စစၥတာ
ၾကီးေတြက ေရွ႕ကေန ဆိုျပလို႕။ လည္ပင္းမွာ ဖဲျပားေလးတပ္ထားတဲ့ ေက်ာင္းယူနီေဖာင္းနဲ႕ ကိုယ္
က၊ ဘ၀င္စိတ္ကေလးနဲ႕ အမ်ားထက္ကဲ ျပီး ကိုယ့္အသံေလးေပၚထြက္ ေက်ာ္ထြက္ေအာင္ ေအာ္
ဆိုလို႕။ One, two, Buckle my shoe; Three, four, Open the door; ေတြ ဘာေတြ အလြတ္က်က္
ရ၊ အတန္းေရွ႕မွာ ျပန္ဆိုျပရနဲ႕၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ကဗ်ာေတြ သင္ယူမိေနမွန္းမသိပဲ သင္ယူခဲ့တာ
မဟုတ္ဘူးလား။ ဒါဟာ ကိုယ္နဲ႕ကဗ်ာနဲ႕ ငယ္ေပါင္းဆုိတာ မွန္ကန္ေၾကာင္း သက္ေသျပေနတာပဲ
ေလ လို႕ ကိုယ္က ထပ္ဆိုလိုက္၊ ေျပာလိုက္ခ်င္မိေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ မိသားစု တကြဲတျပားျဖစ္ဖို႕
အေၾကာင္းဖန္လာေတာ့ ကိုယ္တို႕ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ဟာ ေျမာင္းျမက ၾကီးေဒၚၾကီးေတြဆီမွာ
၁ ႏွစ္သြားေနရတယ္။ ရိုးကူးမူလတန္းေက်ာင္းမွာ ကိုယ္က ၂ တန္း၊ မမက ၃တန္းတက္ရမွာ၊
စာေတာ္လို႕ဆိုျပီး လပုိင္းအတြင္း ၄ တန္းကိုခုန္တက္သြားတယ္။ ေျမာင္းျမ ငယ္ဘ၀ဟာ ကိုယ့္
အတြက္ မေမ့ႏိုင္စရာ ပံုရိပ္ေတြထဲက တခုပဲ။ ေဖေဖနဲ႕ေမေမ ျပသနာေတြျဖစ္ ကြဲၾကကြာၾကဖို႕
ပဋိပကၡေတြျဖစ္ေနခ်ိန္၊ ကိုယ္တို႕ ေမာင္ႏွမ ၂ေယာက္က မ်က္ေစ့မျမင္တဲ့ အဘ ရဲ႕ သခၤ်ာသင္
ေပးခ်ိန္ အလီက်က္မွတ္ခ်ိန္ေတြနဲ႕ မနက္ေစာေစာ ျခံထဲက ေရတြင္းမွာ မ်က္ႏွာသစ္ရင္း ေဂြးခ်ိဳ
သီးလိုက္ေကာက္၊ ပန္းခူး ပန္းသီခဲ့ရတာေလးေတြ။ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ လြယ္အိတ္ကိုယ္စီနဲ႕
နတ္စင္လမ္းကေန ဟိုး ရိုးကူးေက်ာင္းထိ ေျခလ်င္ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရတာေတြ။ ဆရာမ ေဒၚခင္ထား
ရဲ႕ အခ်စ္ေတာ္ျဖစ္ရတာ။ ကညင္ပင္ေအာက္မွာ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ေဆာ့ကစားၾကတဲ့ ဇာတ္ကြက္
ပါတဲ့ စာတပုဒ္သင္ရင္း စကားေျပာခန္းမွာ မာမာလြင္ဆိုတဲ့ ကုလားဆင္မေလးနဲ႕အျပန္အလွန္
ထ ေျပာရတာ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကိုယ့္ကို သူနဲ႕စ ၾက၊ ေနာက္ၾကတာ၊ ျပီးေတာ့ မာမာလြင္နဲ႕
ကိုယ္နဲ႕ ပထမေနရာကို အျမဲလုခဲ့ၾကတာ..။ အိုး မေမ့ႏိုင္စရာ အတိတ္ရဲ႕အရိပ္ဇာတ္၀င္ခန္းေတြ
ပါလား။ ကိုယ့္ေဘးမွာ ကပ္ထုိင္တဲ့ ျမင့္ဦးတစ္ေယာက္ သူ႕ဦးေလး ဆပ္ကပ္ပြဲ ေျမာင္းျမမွာလာ
ရံုသြင္းေတာ့ တခန္းႏွစ္ခန္း ၀င္ပါရင္းက ဆပ္ကပ္ထဲ အျပီးပါသြားတာေလးက ကိုယ့္အတြက္
ထရက္ဂ်က္ဒီေလး တခုလို ခံစားခဲ့ရတာလည္း ခုထိမေမ့ဘူး။

ေနာက္ထပ္ ၂ ႏွစ္တာကာလကေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ အိပ္မက္ဆန္တဲ့ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကြက္တခု
လိုကာလေတြေပ့ါ။ ညေမွာင္မည္းၾကီး ရိုးမေတာင္ေပၚ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ ကားစက္သံနဲ႕၊ လေရာင္
က တခ်က္တခ်က္ ဘတ္စ္ကားအိုၾကီးရဲ႕ျပတင္းကတဆင့္ ေပၚလိုက္ ေပ်ာက္လိုက္။ ကိုယ္
က ေမေမ့ရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းထိုးစိုက္လို႕ ငိုက္တခ်က္ ႏိုးတခ်က္။ မမက ကိုယ့္ကိုယ္ေပၚမွီလဲ
က်ျပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ျမင္ကြင္းေလး။ ေက်ာက္ျဖဴ – ငလေပြ႕ဆိပ္ တာလမ္းေဘး၊ ေတာင္
ရင္းရြာ၀င္လွည္းလမ္းေၾကာင္းနံေဘး။ ၾကက္ျခံနဲ႕ဓနိမိုးထရံကာ ႏွစ္ပင္သံုးခန္းအိမ္ကေလး။
ေခါင္းရင္းဖက္ အေဆာင္တစ္ခုထပ္ထုတ္ထားတဲ့အခန္းမွာက အေဘာင္ ေနတယ္။ ေနာက္
ဦးေလးတို႕မိသားစု ထပ္ေရာက္လာေတာ့ ထပ္တိုးခ်ဲ႕ရျပန္တယ္။ သီဟိုဠ္ပင္ေတြနဲ႕ ကညင္
ျမင့္ျမင့္မတ္မတ္ၾကီးေတြ။ ကိုယ္တို႕ျခံကေန ၃-၄ ျခံလိုက္ေက်ာ္လိုက္ရင္ ေခ်ာင္းျဖတ္တံတား
ေလး တစ္ခုရွိတယ္။ ကိုယ္တို႕ ေရကူးရာ၊ ငါးျမားရာ ဘူမိနက္သန္ေပ့ါေလ။ အဲဒီ ေခ်ာင္းရိုး
အတိုင္း ငါးစမ္းရင္း ေတာင္ရင္းရြာအထိလဲ ေရာက္သြားဖူးတယ္။ ေခ်ာင္းကေလးက ပတ္ေခြ
စီးသြားရင္း ေတာင္ရင္းရြာကိုလည္း ျဖတ္သြားတာကိုး။ ရြာက ကိုယ္တို႕ ၾကက္ျခံကေန လွည္း
လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း ေျခလ်င္ေလွ်ာက္သြားရင္ေတာ့ လူၾကီးေျခလွမ္းနဲ႕ မိနစ္ ၂၀ေလာက္
ေလွ်ာက္ရမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ကုိယ္တို႕အိမ္ျခံကေန ေျမာက္ဖက္ကို တက္သြားရင္ေတာ့ ေက်ာက္
ျဖဴ ေကာလိပ္ေက်ာင္းအေဆာက္အဦရွိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲေတာ့မသိဘူး ေက်ာင္းေတြပိတ္
ထားတာ မွတ္မိတယ္။ ေက်ာင္းမွာ စစ္တပ္တစ္တပ္ စခန္းခ်ထားတယ္။ ေကာလိပ္ေက်ာင္း
ဖက္ မေရာက္ခင္မွာ ျမယာပင္ေတြနဲ႕ က်ဴထရံေတြ က်ိဳးပဲ့ ျပဳတ္ကြာေနတဲ့ ၂ခန္းတြဲ အိမ္
ေဟာင္းေတြရွိတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဘယ္အတြက္နဲ႕ ေဆာက္ထားျပီး လူမေနေတာ့ပဲ ပစ္ထား
သလဲဆိုတာေတာ့ ကိုယ္လဲ မသိဘူး။ ကုိယ္နဲ႕ညီ၀မ္းကြဲေလးနဲ႕ အဲဒီဖက္ သြားသြားေဆာ့
တာပဲ မွတ္မိေတာ့တယ္။ ကိုယ္တို႕ ေမာင္ႏွမ ဟိုး ေက်ာက္ျဖဴျမိဳ႕ထဲက စံျပေက်ာင္း(ပညာ
ေရးေလ့က်င့္ေရးေက်ာင္းေပ့ါေလ။ ရန္ကုန္ TTC လိုေပ့ါ) ကို ေန႕တိုင္းေျခလ်င္ေက်ာင္း
တက္ရတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ငလေပြ႕ဖက္က ျပန္လာတဲ့ ကုန္ကားလိုမ်ိဳး၊ ေစ်းကားလိုမ်ိဳး
တစ္စီးစီးက ၾကံဳလို႕ေခၚတင္သြားတဲ့အခါဆိုရင္ေတာ့ သက္ေသာင့္သက္သာ ေက်ာင္းကို
ေရာက္သြားပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္လည္း ကိုယ္ကေတာ့ ေျခလ်င္သြားရင္း လမ္းမွာ ေဆာ့သြားရ
ကစားသြားရတာေလး လည္း မက္ေသးတာဆိုေတာ့၊ ပင္ပမ္းတယ္လို႕ကို မထင္ခဲ့ပါဘူး။
အေမနဲ႕ေက်ာက္ျဖဴမွာ ၁ ႏွစ္ခြဲေလာက္ေနခဲ့ရတဲ့ ကာလတိုေလးဟာလည္း ကိုယ့္အတြက္
ေတာ့ ရွည္လ်ားသေလာက္ ဇာတ္ကြက္ဇာတ္လမ္းစံု အျဖစ္အပ်က္စံုကို ထည့္သြင္းရိုက္ကူး
ျပထားတဲ့ ရုပ္ရွင္ကားတစ္ကားလိုပါပဲ။

ဒီငယ္ဘ၀ ပံုရိပ္ေတြကို ျပန္ေျပာေနမိတာက ကိုယ္ဟာဒီပံုရိပ္ေတြကို ေသရာပါမယ့္ဒဏ္ရာ
လို ထုတ္ပိုက္ေနမိလို႕ပါပဲ။ ျပီးေတာ့ ဒီခံစားခ်က္ေတြဟာ ကိုယ့္ကဗ်ာေတြထဲကို သိသိသာ
သာေရာ မသိမသာပါ အရိပ္ထိုးေနခဲ့တာမို႕လဲ ေျပာေနမိတာပါ။ ကိုယ္ ၁၀ တန္းေက်ာင္းသား
ဘ၀ေလာက္ကၾကည့္ခဲ့ဖူးတဲ့ The Castle of Sand (1974)ဆိုတဲ့ ဂ်ပန္ရုပ္ရွင္ကားေလး
သြားသတိရမိတယ္။ သူ႕ရဲ႕ Concert မွာ ေဖ်ာ္ေျဖဖို႕ (သူက Classical Music Conductor)
ေတးသြား တပုဒ္ေရးေနတာ၊ အဲ့ဒီမွာ သူ႕ငယ္ဘ၀ ျမင္ကြင္းေတြ ျမင္ေယာင္ျပီး အဲ့ဒီ နာက်င္
ခံခက္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြရဲ႕အေရာင္ေတြ၊ အသံေတြ၊ အရုပ္ေတြကို ဂီတအျဖစ္ အသြင္
ေျပာင္းပစ္လုိက္တာကို ရိုက္ျပထားတာ။ သိပ္ေကာင္းတာပဲ။ ၂ ခါလား ၃ ခါလား မသိၾကည့္
ျဖစ္တယ္။ ခုထိ တခ်ိဳ႕အခန္းေတြ မ်က္ေစ့ထဲ ျမင္ေယာင္ေနဆဲပဲ။ ကုိယ္လည္း အဲ့လိုပဲေပ့ါ
ေလ။ ၁၉၆၅ မွာထင္ပါရဲ႕ အေဖ တာ၀န္က်ေနတဲ့ စစ္ေတြျမိဳ႕ကို အလည္သြားရင္း၊ အေဖ့
ကို သြားေခ်ာင္းၾကည့္တာ၊ သူက ကိုယ့္ကို မမွတ္မိပဲ မ်က္ႏွာလႊဲသြားေတာ့ (ကုိယ္ေရာက္
ေနတယ္ဆိုတာလဲ သူမသိ၊ မေမွ်ာ္လင့္တာလဲျဖစ္မွာေပ့ါေလ) ကုိယ့္မွာ ရွိဳက္ၾကီးတငင္ ငို
ျပီး အေမ့အစ္မၾကီးအိမ္ကိုျပန္လာ၊ ၾကီးၾကီးက အေဖ့ရံုးက အထက္အရာရွိဆီဖံုးဆက္ေျပာ၊
ပါပါလို႕ေခၚတဲ့ အဲဒီ အေဖ့အထက္အရာရွိက ကိုယ့္ကိုလာေခၚ၊ အေဖ့ကိုဖံုးဆက္ျပီး ဆူပူ။
အေဖက ကိုယ့္ကို ခ်က္ျခင္းပဲ သူ႕ BSA ဆိုင္ကယ္နဲ႕လာေခၚရာကေန အေမ့ဆီ ျပန္မလႊတ္
ေတာ့ပဲ ေခၚထားလိုက္တာ ကိုယ့္ေက်ာင္းသား ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုးလိုလိုပါပဲ။ အဲ့ဒီကေန
ရန္ကုန္ေရာက္ ရန္ကုန္ငယ္ဘ၀ကို ၄၆ လမ္းမွာ ျဖတ္သန္း၊ စိန္ေပါလ္ (အထက ၆ဗိုလ္) နဲ႕
ဗိုလ္တစ္ေထာင္ ၅ ေက်ာင္းေတြမွာ အလယ္တန္း အထက္တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀ေတြကို
ျဖတ္သန္းခဲ့ရပါတယ္။ ၁၉၆၆ ကေန ၁၉၇၅ ေပ့ါေလ။ တကယ္ဆို ၇၃ မွာ ဆယ္တန္းေအာင္
ရမွာ။ ၇တန္း တစ္ခါက်၊ ဆယ္တန္း B list နဲ႕တစ္ခါ ထစ္လိုက္တာ ၁၉၇၅ မွပဲ ဆယ္တန္းကို
ကၽြတ္ေတာ့တာ။ ဒါကလဲပဲ ခင္ေအာင္ေအး ဆိုတဲ့ ကေလာင္အမည္ကိုယူျပီး ကိုယ့္ကို ကဗ်ာ
ဆရာျဖစ္လာေစမယ့္ အဲ့ဒီ မိန္းကေလးနဲ႕ ဆံုဖို႕ ဖန္လာတဲ့ ဇာတ္ရဲ႕အစ, ပဲေပ့ါေလ။

(ဆက္ပါဦးမယ္)