ေခၽြးေတြသံေတြနဲ႕ပါ.. အက္ပီဖနီ
အယ္လင္ ႏြံေတာၾကီးဆီမွာ က်ဆင္းေန (ျဖည္းျဖည္းခ်င္းပဲ)
ဟို အေနာက္တစ္ေၾကာက ရွန္နန္ေတာင္ေၾကာမွာလဲ (ျဖည္းျဖည္းခ်င္း က်ေနတယ္)
ဗ်ာဒိတ္သေဘာျဖင့္ မယူေတာ့ပဲ ေဖာ္ထုတ္ျခင္း ‘မင္းကို ကိုယ္ခ်စ္တယ္ အက္ပီဖနီ’
ဗ်ာဒိတ္သေဘာ မဟုတ္လည္းပဲ မင္းကို ကိုယ္ခ်စ္ႏိုင္ပါတယ္
ေကာင္းေကာင္းၾကီး ခ်စ္ႏိုင္ခဲ့တယ္ အလြန္အကၽြံကို ခ်စ္ႏိုင္ခဲ့တယ္
ေမာ္ေတာ္ကားေမာင္းသြားတဲ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ကိုယ္ခ်စ္ေနခဲ့တယ္
အစည္းအေ၀းေတြနဲ႕အလုပ္ရွဳပ္ျပီး ေန႕လည္စာဆင္းစားခ်ိန္မွာလည္း
ကိုယ္ခ်စ္ေနခဲ့တယ္ ဒါတင္ ဘယ္က အုန္းမလဲ
ရွန္နန္ေတာင္ေၾကာကို ျဖတ္ဆင္းသြားျပီးေနာက္မွာလည္းပဲ မင္းကို ခ်စ္ေနဆဲပဲ
မင္းကို ခ်စ္တဲ့အခ်စ္ဟာ ေတာင္ေပၚေရွးေဟာင္း Church တစ္ခုက
အဆက္မျပတ္ ထိုးလိုက္တဲ့ ေၾကကြဲေခါင္းေလာင္းသံလိုပဲ
ရုတ္တရက္နားလည္လုိက္ရျခင္းကို ပုတီးလို မင္းလည္မွာ ဆြဲထားတယ္
တံု႕ေႏွးေႏွး ထံု႕ပိုင္းပိုင္း ဘယ္ကိုမွ မေရာက္မယ့္ခရီးဆီ ကိုယ္တို႕ ပ်ံသန္းဖို႕ အရွိန္ယူခဲ့ၾက
အေျခခံ သိမွတ္ခံစားႏိုင္မွဳမွာ အေျချပဳထားျပီးေတာ့ ကုိယ္တို႕ ဖံုးထဲမွာ ေျပာၾကတယ္
ဇန္န၀ါရီလ ၆ ရက္ေန႕ မင္းသံုးပါးပြဲမွာ ျပန္ဆံုၾကရေအာင္ အက္ပီဖနီ (ခ်ိန္းဆိုခဲ့ဖူးတယ္)
စိတ္၊ ၀ိဥာဥ္ေတာ္မွ ရုတ္ျခည္းေဖာ္ထုတ္ေပးခ်က္နဲ႕ ကုိယ္တို႕ နမ္းရွိဳက္ၾကမယ္
ႏြယ္ငင္ဆက္စပ္ေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ ေကာင္းကင္ေပၚကို ပ်ံတက္ၾကမယ္
တစ္စံုတစ္ရာ ရွိႏွင့္ခဲ့ျပီးသားေတြ အေပၚမွာ အေျခခံျပီး စေတြ႕ဆံုခဲ့ၾကတဲ့ေန႕ကို မေမ့ဘူး
လူရြယ္တစ္ဦးအျဖစ္ ေတြ႕ရွိရေသာ အႏုပညာသည္တစ္ဦး၏ပံုရိပ္လို ၾသဇာတိကၠမ
ဂၽြိဳက္စ္က ေဖာ္ထုတ္ျပခဲ့ေသာ အေၾကာင္းတစ္ရပ္မွာ အက္ပီဖနီ (Epiphiny) ျဖစ္သည္
အဲဒီေတာ့ မင္းကို ကိုယ္ခ်စ္တယ္ အက္ပီဖနီ မင္းကို ေကာင္းေကာင္းၾကီး ကိုယ္ခ်စ္ခဲ့တယ္
ကာလတရားတစ္ခုခု၊ စိတ္အာရံု အစရွိသည္တို႕မွ တစ္ခုခု၏ ညေနခင္းေတြမွာ
ခပ္လြယ္လြယ္ ဇာတ္ေကာင္၏သိမွဳ သို႕မဟုတ္ အက္ပီဖနီဆီက မက္ေဆ့ခ်္တခုခု
စကားတစ္ခြန္းျဖင့္ နမူနာျပပါရေစ သူ ေပါက္တတ္ကရ ေျပာဆိုခဲ့တာေတြ ႏွင္းေတြထဲမွာ
လမ္းခြဲႏွဳတ္ဆက္ခဲ့ၾကတာေတြ တိတ္ဆိတ္ေနေသာည၏ ဟိုတယ္ အခန္းအတြင္း
ကိုယ့္ရဲ႕ အက္ပီဖနီဟာ ေက်ာ့ရွင္းတဲ့ သူ႕ခႏၶာကို တြန္႕လိမ္ေကြးညြတ္လိုက္ရင္း
“ဆရာ…” “…..” “……”
(မေျပာျဖစ္ေသာ စကားလံုးမ်ားကို ေဖာ္ျပလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဆိုၾကသည္)
ဆိုလိုရင္းမွ ဖယ္ခြာသြားတဲ့ ငွက္ တစ္ေကာင္အတြက္မူ အက္ပီဖနီက ေဆြးေႏြးရန္မရွိပါ တဲ့
ယုတၱိနည္းလမ္းတက် ဆင္ျခင္ျခင္းမ်ိဳး အယ္လင္ရဲ႕ ႏြံေတာၾကီးဆီမွာ က်ဆင္းေနတာ
ေတာင္ေယာင္ေယာင္ ေျမာက္ေယာင္ေယာင္ ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္နဲ႕ နာရီမ်ား၊ ေန႕မ်ား
မွန္ေသာ္လည္း အားအင္ကုန္ခန္းေနတဲ့ စကားအသံုးအႏွဳန္းမ်ားနဲ႕ ေျပာဆိုေနျခင္းမ်ား
‘တိမ္စိုင္ခဲေလးတစ္ခု’ ႏွင့္ ‘ခ်စ္ျခင္း’ မွာ ‘နာက်ည္းဖြယ္ ျဖစ္ရပ္တစ္ခု’ မွ်ပဲေလ
ဒုကၡိတ ဘ၀သို႕ေရာက္ရန္အတြက္ ဗဟိုခ်က္သာ ျဖစ္ေတာ့သည္ မအက္ပီဖနီ
စားသံုးရန္ မသင့္ေတာ္ေသာ ကိုယ့္အခ်စ္မ်ားျဖင့္ ျပန္လည္တင္ျပရန္ အလြန္ခက္ပါသည္
ေစ့ေဆာ္မွဳတစ္စံုတစ္ရာေၾကာင့္သာ ကိုယ္တို႕ ေတြ႕ဆံု ခ်စ္ကၽြမ္း၀င္ သမုဒယ တြယ္ငင္ခဲ့ၾကပါသည္
ခုေတာ့ ကိုယ့္မွာ ေခၽြးေတြ သံေတြနဲ႕ ရင္ဆိုင္ေတြ႕ဆံုရျခင္းတစ္ခုနဲ႕ ထက္သန္မွဳ စြန္႕စားလိုမွဳ
ကိုယ္ေျပာခဲ့ျပီးပါျပီ အက္ပီဖနီ ဗ်ာဒိတ္သေဘာမဟုတ္လည္းပဲ ကိုယ္မင္းကို ခ်စ္ႏိုင္တယ္ ဆိုတာ
ကၽြမ္းက်င္ပါးနပ္ျပီး သိမ္ေမြ႕စြာ မင္းရဲ႕လွည့္ဖ်ားေဆာ့ကစားသြားမွဳမွာ စီးပိုးေနခဲ့ေၾကာင္း
ေျပာင္းလည္းျခင္းကင္းပေသာ အညိဳေရာင္မ်က္ႏွာမ်ားျဖင့္ ရစ္ခ်္မြန္ေျမာက္ဖက္လမ္းအတိုင္း။ ။

ခင္ေအာင္ေအး
၉ ဧျပီ ၂၀၁၄ ဗဟိုရ္လမ္း၊ ေက်ာက္ေျမာင္း ၂၀း၄၄ နာရီ

ျမင့္သန္းရဲ႕ (စာဖတ္သူရဲ႕အခန္းက႑ကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားတဲ့ စာေပအျမင္) စာအုပ္ကို ဖတ္ေနရင္း
စာမ်က္ႏွာ ၁၉၀ မွာ Epiphiny ဆိုတဲ့ စကားလံုးေလးကို ေတြ႕တယ္။ ေတြ႕လ်င္ေတြ႕ျခင္းပဲ ဘာရယ္
မဟုတ္ စိတ္ထဲ ျငိသြားတယ္။ ဒီစကားလံုးေလးနဲ႕ ကဗ်ာေရးအုန္းမယ္လို႕ ေတးထားလိုက္တယ္။
တကယ္ေရးခ်င္တာက ကိုယ္ပိုင္ စကားလံုး စာသား အဖြဲ႕အႏြဲ႕ေတြနဲ႕ခ်ည္း (ဒါလဲ ျငင္းခ်က္ထုတ္စရာ
တစ္ခုပဲ) ေရးဖို႕၊ လိုင္းစ ဖြင့္ကာစမွာတင္ သူ႕ဆီက စာသားေတြကို ယူသံုးမိရင္းက လႊဲေရွာင္လို႕မရေတာ့
ပဲ “ဂၽြိဳက္စ္ႏွင့္ ဒဗၺလင္ျမိဳ႕က လူမ်ား” စာမ်က္ႏွာ ၁၈၈ မွ ၂၀၃ အတြင္းမွ လိုရာ စာသားမ်ားကို ျဖတ္ညွပ္
ကပ္ယူသံုးျဖစ္ ဖန္တီးျဖစ္ ‘ကဗ်ာလုပ္ျဖစ’္ သြားျခင္းျဖစ္ပါေၾကာင္း။

Picture Credit to Blogger Thet Wai