အိပ္ယာကႏိုးတာနဲ႕ တန္းျပီးသတိရတာက မေန႔က၀ယ္ထားျပီး မစားျဖစ္တဲ့ မုန္႔ဟင္းခါး တစ္ပြဲစာ ေရခဲေသတၱာထဲမွာ ရွိေသးတယ္ ဆိုတာပါပဲ။ စိတ္ထဲ ေပ်ာ္သြားတယ္။ အေဖ (ေယာကၡမ) တို႔အိမ္မွာ လာေနကတည္းက မနက္ဆို ထမင္းၾကမ္းနဲ႔ ၾကက္ဥေက်ာ္ ဒါမွမဟုတ္ ဘီစကစ္/ေပါင္မုန္႔ တစ္ခုခုနဲ႔ ေကာ္ဖီ ၾကက္ဥမက်က္တက်က္ ဒါနဲ႔ခ်ည္းျပီးေနတာ ၾကာေပ့ါ။ တစ္ေယာက္ထဲဆင္းျပီး သြားစားလို႔လဲ မေကာင္းတာမို႔ ဒီလိုပဲ ျဖတ္သန္းေနျဖစ္တယ္။ သူ႔အရပ္ သု႔ဇာတ္ေပ့ါေလ။ အေမ (ေယာကၡမ) ရွိစဥ္တုန္းကေတာ့ တစ္ခုခု စီမံဖန္တီးေပးမွာပါပဲ။ ကိုယ္ေတြက သူတို႔နဲ႔ ကင္းကြာသြားခဲ့တာ ဆယ္စု တစ္စုေတာင္ရွိခဲ့ျပီမို႔ မသိေတာ့ဘူးေပါ့။ ခု အေမ မရွိေတာ့မွ ကိုယ္က အေဖ့ကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ခဏ လာေနေပးရတာပါ။

ဒါနဲ႔ ေရေႏြးအိုး အၾကီးၾကီးတစ္လံုးတည္၊ ထမင္းအိုးတစ္လံုး ဆန္ေဆးထားျပီး မုန္႔ဟင္းခါးအရည္ကို ျပန္ေႏႊးပါတယ္။ မုန္႔ဖတ္ကလည္း ထင္ထားတာထက္ မ်ားပါတယ္။ ဟင္းရည္ကေတာ့ ထိပ္တန္းလက္ရာမဟုတ္ေပမယ့္ မဆိုးပါဘူး။ စံမီပါတယ္။ ဒါနဲ႔ မုန္႔ဟင္းခါးကို အရသာခံစားေနရင္းက ကိုယ္နဲ႔ မုန္႔ဟင္းခါး ဆိုတဲ့ သြားရည္စာ ေခၚမလား ဘရိတ္ဖတ္စ္ စာရင္း၀င္ ေျပာမလား အဲဒီ အစားအစာနဲ႔ ဘယ္လိုမ်ား ပတ္သက္ ဆက္စပ္ ယွက္ႏႊယ္ေနခဲ့သလဲ ဆိုတာေတြကို တသီတတန္းၾကီး ေတြးေတာမိေတာ့တယ္။ ကုိယ့္ကိုယ္ကို မုန္႔ဟင္းခါး အလြန္ၾကိဳက္သူ ဒါမွမဟုတ္ မုန္႔ဟင္းခါး ခ်စ္သူ လို႔ သတ္မွတ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ကိုယ္ဟာ မုန္႔ဟင္းခါး ၾကိဳက္ခဲ့ ၾကိဳက္ဆဲ ၾကိဳက္ေနအုန္းမယ့္သူလို႔ ေတြ႕ရွိရပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကိုယ္နဲ႔ ပတ္သက္ခဲ့တဲ့ မုန္႔ဟင္းခါး ဆိုင္ရာ အေတြ႕အၾကံဳေလးေတြကို ဖ်တ္ကနဲ ဖ်တ္ကနဲ ျမင္ေယာင္မိပါေတာ့တယ္။

ဘ၀မွာ ပထမဆံုးစားဖူးတဲ့ မုန္႔ဟင္းခါးက ဘယ္ဟာလဲလို႔ တိတိက်က်  အေတြးမေပၚေတာ့ဘူး။ မွတ္မိတာေတာ့ ၂တန္းေက်ာင္းသား အရြယ္တုန္းက ေျမာင္းျမမွာ ၾကီးေတာ္ၾကီးေတြဆီ အပို႔ခံထားရတုန္းက ဆီခ်က္၀ါထိန္ထိန္ေပလူးေနတဲ့ မုန္႔ဖတ္နဲ႔ ငါးဖတ္ေတြပါ ျမင္ေနရတဲ့ ဒန္ခ်ိဳင့္ထဲက မုန္႔ဟင္းခါး ဟင္းရည္ပဲ။ အမ်ားအားျဖင့္ ၾကီးေတာ္ၾကီး ေစ်းကအျပန္မွာ ၀င္၀ယ္လာေလ့ရွိျပီး၊ တစ္ခါတစ္ေလ သူ ေစ်းမသြားတဲ့အခါ အစ္မျဖစ္သူ စက္ဘီးကေလးနဲ႔ သြား၀ယ္တာလည္း မွတ္မိတယ္။ တစ္ခါမွာေတာ့ ၾကီးေတာ္ၾကီးက ကိုယ့္ကို ေစ်းေခၚသြားတဲ့အေခါက္ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ ၀င္ၾကေရာ ဆိုပါေတာ့။ မုန္႕ဟင္းခါး မွာလိုက္ျပီးေတာ့ ေရာက္လာတဲ့အခါ ၾကီးေတာ္ၾကီးက အသင့္ပါလာတဲ့ ဒန္ခ်ိဳင့္ထဲက ထမင္းျခမ္းခဲကေလး မုန္႔ပန္းကန္ထဲ ေစာင္းခ်လိုက္ျပီး ‘ဟဲ့ ဟင္းရည္နည္းနည္းေပးစမ္း’ လို႕႔ အေပၚစီးေလသံနဲ႔ ေျပာတာေလး ခုထိ မ်က္ေစ့ထဲ နားထဲက မထြက္ဘူး။ အေပၚစီးေလသံ ဆိုတာထက္ ပိုင္စိုးပိုင္နင္း လို႔ ပာတာ ပိုသင့္ေတာ္မလားပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ အေပၚစီးဆန္တယ္ပဲ ထင္တာ။

ဒါနဲ႔ ဆက္စပ္ျပီးေတာ့ မုန္႔ဟင္းခါး စားျခင္းနဲ႔ ပါတ္သက္ျပီး ထူးထူးျခားျခား မွတ္ေလာက္သားေလာက္ ျဖစ္ခဲ့တာ တစ္ခုလဲ ေျပာရအုန္းမယ္။ ကိုယ္ငယ္ငယ္က လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္မွာ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆို အေဖ့ဇာတိ လပြတၱာကို အပို႔ခံရေလ့ရွိတယ္။ ကိုယ္ ဆိုးလြန္းလို႔ အဲလို ပို႔ထားရတယ္ ေျပာတာပဲ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္က်ေတာ့လည္း ဆိုးလိုက္ရတယ္ကို မထင္ပါဘူး။ ထားပါေတာ့။ တစ္ေန႕ေတာ့ အစ္ကို၀မ္းကြဲေတြက အိပ္ယာက ႏွိဳးျပီး မုန္႔ဟင္းခါးသြားစားမယ္ လိုက္ခဲ့ လို႕ ေခၚပါတယ္။ လမ္းမွာလဲ တစ္အိမ္၀င္ တအိမ္ထြက္ သူငယ္ခ်င္းေတြ လိုက္ေခၚပါတယ္။ အနည္းဆံုး ၁၀ ေယာက္ေလာက္ အုပ္စုၾကီးျဖစ္လာေတာ့မွ ေစ်းထဲ၀င္ နံနံပင္နဲ႔ ပဲေၾကာ္ေတြ ၀ယ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့မွ အလွဴအိမ္ျဖစ္ဟန္တူတဲ့ အိမ္တစ္အိမ္ကို၀င္ျပီး အဲ့ဒီက ေကြ်းတဲ့ မုန္႕ဟင္းခါးကို သူတို႕၀ယ္လာတဲ့ အေၾကာ္ေတြ နံနံပင္ေတြ ထည့္စားပါတယ္။ ေနာင္မွ သိရတာက အဲ့ဒါ အသုဘရက္လည္ ဆြမ္းေၾကြးဆိုတာရယ္၊ အမ်ားစာ ေကြ်းတာမို႕ အေၾကာ္နဲ႕နံနံပင္ မပါ တတ္မွန္း ၾကိဳသိလို႔ အဲ့ဒါေတြ ၀ယ္သြားျပီး ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ထည့္စားမွန္း သိရေတာ့တယ္။ အေတာ္ေနာက္တဲ့ အစ္ကိုနဲ႕သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ။ ဘ၀တစ္သက္တာမွာ တစ္ခါပဲ ၾကံဳဖူးတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေလးပါပဲ။

ဒါနဲ႕ ေျမာင္းျမကေန အေမနဲ႕ ရခိုင္ကိုပါသြားေတာ့ ေက်ာက္ျဖဴမွာ ေနၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ရခိုင္မုန္႕တီနဲ႕ ရင္းႏွီးရျပီေပ့ါေပါ့။ အိမ္မွာ အေမကလည္း မၾကာမၾကာ ခ်က္စားတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ေန႕လည္စာစားရင္လည္း ဒါပဲ။ ကိုယ္တို႕က ဟိုး ငလေပြ႕သြားတဲ့ လမ္းမၾကီးနံေဘး ေတာင္ရင္းရြာ အ၀င္လမ္းမွာ ၾကက္ျခံလုပ္ထားျပီး အဲ့ဒီမွာပဲ ေနတာ ဆိုေတာ့ ျမိဳ႕ထဲနဲ႕ေ၀းပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါလည္း ၾကီးၾကီးမိသားစုရွိတဲ့ ျမိဳ႕ထဲသြားလည္ျဖစ္ အဲဒီမွာပဲ အိပ္ျဖစ္တဲ့အခါ အစ္ကို၀မ္းကြဲ ဘိုနီနဲ႕ ေစ်းဘက္ေလွ်ာက္ ရခိုင္မုန္႕တီစား (ငါးဆုပ္နဲ႕အေၾကာ္နဲ႕ အက်ပနပါ) ျပီးေတာ့မွ သဲေသာင္ရွိတဲ့ ကမ္းေျခဖက္သြား သဲဂဏန္းေတြ လုိက္ဖမ္းတာလဲ ဘ၀ရဲ႕အမွတ္ရစရာေတြထဲ ထည့္သြင္းရမယ့္ အတိတ္ျပကြက္တစ္ခုေပ့ါေလ။ အဲ့ဒီ ေက်ာက္ျဖဴမွာေနျဖစ္ခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္၀န္းက်င္ ကာလမွာေတာ့ ဗမာ မုန္႕ဟင္းခါး စားဖူးသလား မစားဖူးလား ဆိုတာ အမွတ္မရေတာ့ပါဘူး။

ကံၾကမၼာအလွည့္အေျပာင္းက အေမ့ရင္ခြင္ကို စြန္႕ခြာဖို႕ အေၾကာင္းဖန္လာျပန္ေတာ့ စစ္ေတြမွာ တာ၀န္က်ေနတဲ့ အေဖ့ဆီ အလည္သြားရင္း အေဖက ျပန္မလႊတ္ေတာ့တာနဲ႔ ရန္ကုန္ကို ျပန္ေရာက္လာရတာပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက ရန္ကုန္အေရွ႕ပိုင္း ၄၆ လမ္းမွာ ေနၾကပါတယ္။ အိမ္နား၀န္းက်င္က မုန္႕ဟင္းခါးသည္ေတြကိုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ အဖြားက ၃၈ လမ္းေစ်းသြားေလ့ရွိေတာ့ ေစ်းျပန္ရင္ အိမ္သားေတြ မွာတဲ့ မုန္႕မ်ိဳးစံု၀ယ္လာတဲ့အခါ မုန္႕ဟင္းခါးလဲ ပါေလ့ပါထ ရွိပါတယ္။ အေဖကလဲ မုန္႕ဟင္းခါး ၾကိဳက္သူမို႕ ကိုယ္ပါ မုန္႕ဟင္းခါးၾကိဳက္တတ္သြားတာလားေတာ့ မသိပါဘူး။ တစ္ေန႕ေတာ့ အိမ္က ကားေလးနဲ႕ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြကို တင္ျပီး အေဖက တစ္ေနရာကို ေခၚသြားပါတယ္။ ဂိုေဒါင္လိုလို ေျမညီထပ္ တိုက္ခန္းတစ္ခုမွာ လူေတြ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးစားေနၾကတဲ့ မုန္႕ဟင္းခါးဆိုင္တစ္ဆိုင္ကိုပါ။ အဲဒါ ေနာင္အခါ လမ္းသံုးဆယ္မုန္႕ဟင္းခါး လို႕ နံမယ္ေၾကာ္ၾကားလာမယ့္ ဆိုင္ပါပဲ။ မွတ္မွတ္ရရ ၆ႏွစ္ ၇ ႏွစ္ အရြယ္ ၀၀ကစ္ကစ္ ဂတံုးဆံပင္ေပါက္စ နဲ႕ကေလးမ တစ္ေယာက္ စားပြဲထိုးတာပါပဲ။ ေျပာပံုဆိုပံု လုပ္ပံုကိုင္ပံုက တကယ့္လူၾကီးေလသံ ဟန္ပန္မို႕ လာစားသူေတြ အားလံုးက သေဘာက်တဲ့ ကေလးမေလးပါ။ မုန္႕ဟင္းခါးကလည္း တကယ္ေကာင္းပါတယ္။ အေၾကာ္လဲ အစံုရတယ္။ အထူးသျဖင့္ ငါးသေလာက္ဥၾကီးေတြ ရတတ္တာ ဒီဆိုင္ရဲ႕ထူးျခားမွဳပါပဲ။

ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ရန္ကုန္တစ္ခြင္ ျပဲျပဲစင္ လွည့္ျပီးစားခဲ့တဲ့ မုန္႕ဟင္းခါးေတြအနက္ ဂြတၱလစ္ မုန္႕ဟင္းခါး (ျမလမ္းထိပ္ေလာက္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္ ကားမွတ္တိုင္နားမွာ) ရန္ကင္းမုန္႕ဟင္းခါး (ေနရာမမွတ္မိေတာ့) သိမ္ၾကီးေစ်း ၂၆ လမ္းထိပ္၊ ေနာက္ပိုင္းနည္းနည္းက်တာက တာေမြမုန္႕ဟင္းခါး (မီးသတ္နဲ႕ မ်က္ေစာင္းထိုး) ျပီးေတာ့ အိမ္ေထာင္က်ျပီး ေတာင္ဥကၠလာမွာေနေတာ့ ဗိုလ္အုန္းသီးေကြ႕ကေန ၁၀ ရပ္ကြက္ ပေဒသာေစ်းဖက္ တက္တဲ့ လမ္းမွာ တစ္ဆိုင္၊ (သူကေတာ့ ဟင္းရည္ပ်စ္ပ်စ္ ငါးႏိုင္ႏိုင္ ျငဳပ္သီးေရာင္ထ ေနတဲ့အျပင္ စပ္ လဲ နည္းနည္းစပ္တယ္ ဘာမုန္႕ဟင္းခါးလဲ ေတာ့မဆိုႏိုင္၊ ကိုယ္တို႕ တစ္အိမ္လံုး ၾကိဳက္ၾကတယ္) ၂၀၀၀ ခု ေနာက္ပိုင္း ေက်ာက္ေျမာင္းေရာက္လာေတာ့ က်ားကြက္သစ္နဲ႕ စိတၱသုခလမ္းေထာင့္က ‘ခင္စန္း၀င္း’ မုန္႕ ဟင္းခါး အစရွိတာေတြ ျပန္ျပီး သတိရမိတယ္။ တျခားလဲ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိအုန္းမွာပါ။ စာေရးရင္း ရုတ္တရက္ ျပန္ေတြးလို႕ မေပၚလာတဲ့ ဆိုင္ေတြေပ့ါ။ ခင္စန္း၀င္း မုန္႕ဟင္းခါးကို မနက္တိုင္းလိုလို စားျဖစ္တယ္။ စ ဖြင့္တဲ့ ၁၉၉၀ စြန္းစြန္းေလာက္ကေန ေက်ာက္ေျမာင္းအိမ္နဲ႔ မိသားစုကိုစြန္႕ခြာခဲ့တဲ့ ၂၀၀၄ ေလာက္အထိပဲ ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီတုန္းက ကိုယ္ကလဲ မနက္အေစာၾကီး လမ္းထ ေလွ်ာက္စဥ္၊ တခါတေလ ဆိုင္ခင္းေနတုန္းမို႔ အျပန္က်မွ စားရတာမ်ိဳးလဲ ရွိတယ္။ စားရင္းနဲ႕ ဆိုင္ကဖြင့္ကာစမို႔ လူလဲ သိပ္မရွိေသးေတာ့ ဆိုင္ရွင္ အေဒၚၾကီးနဲ႕ စကားလက္ဆံုက်တဲ့အခါ က်ေပ့ါေလ။ ေနာင္ ေရာင္းအားေကာင္းလာျပီး လူစည္လာတဲ့အခါ သူ႕သမီးေတြ တူမေတြ ဆိုင္၀ိုင္းေရာင္းရင္း သူက ဆုိင္အလုပ္ သိပ္မလုပ္ေတာ့တဲ့အခါမွာ ကိုယ္လာရင္ ဟဲ့ နင့္အစ္ကိုလာတယ္ ဘာ အေၾကာ္နဲ႕စားမလဲေမး မုန္႕ပိုထည့္ ဟင္းရည္ရႊဲရႊဲေလး လို႔ ဖိတ္မႏၱကျပဳရင္း ညႊန္ၾကားတတ္ပါတယ္။ ဒါေလး ကလဲ ကုိယ့္အတြက္ ဆြဲေဆာင္မွဳတစ္မ်ိဳးေပ့ါေလ။ ၂၀၁၃ ႏို၀င္ဘာ၊ ဒီဇင္ဘာမွာ ရန္ကုန္ေရာက္စဥ္တုန္းက အာေသာကနားက ေအာင္ပိုင္စိုး ငွားထားတဲ့ တိုက္ခန္းမွာ တည္းခိုေနထိုင္ျဖစ္ေတာ့ တမနက္ အဲ့ဒီဆိုင္ဖက္ ေရာက္ေသးတယ္။ စားမယ့္လူေတာင္ မရွိသေလာက္ ေျခာက္ကပ္ေနတာ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ခု ေက်ာက္ေျမာင္း မွာက မုန္႕ဟင္းခါးဆိုင္မ်ိဳးစံု ထြန္းကားေနျပီး သူ႕ဟာနဲ႕သူလဲ စား ေကာင္းၾကတာမို႕ စားသံုးသူ ျပန္႕သြားတာ လဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ စိတ္ထဲေတာ့ တမ်ိဳးၾကီးျဖစ္သြားမိတာ အမွန္ပဲ။

မုန္႕ဟင္းခါးစားျခင္းအမွဳနဲ႕ပတ္သက္ျပီး ေျပာတဲ့အခါ ေနတဲ့ေနရာနဲ႕ နီးရာ၊ ဒါမွမဟုတ္ သြားရင္းလာရင္း ၾကံဳတဲ့ ေနရာမွာ စားတာမ်ိဳးရွိသလို တခုတ္တရ အိမ္က ကားနဲ႕ျဖစ္ေစ တကၠစီနဲ႕ျဖစ္ေစ တမင္ကို ဆိုင္ေကာင္းေကာင္း ရွာျပီး သြားစားတာမ်ိဳးလဲ ရွိခဲ့တာမို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မုန္႕ဟင္းခါးခ်စ္သူ လို႕ ဘြဲ႕ေပးတာ လြန္မယ္ မထင္မိပါဘူး။ ကိုယ္ထင္တယ္ ၁၉၉၀ ရဲ႕ ဒီဖက္ေတြမွာ မုန္႕ဟင္းခါးကို နံမယ္နဲ႕တြဲျပီး လူသိမ်ား ေရာင္းအားတက္လာတဲ့အခါ က်ေတာ့ တင္တင္ေအး၊ စံျပေဒၚၾကည္၊ ေျမာင္းျမေဒၚခ်ိဳ၊ ေရႊဥမုန္႕ဟင္းခါး၊ လပြတၱာလွလွရီ၊ သံုးဆယ့္ရွစ္လမ္း ထိပ္က ရုတ္တရက္ နံမယ္ေဖာ္လို႕မရတဲ့ မုန္႕ဟင္းခါး တစ္ခုရွိေသးတယ္။ အဲ.. သိျပီ.. ခင္ေထြးရီ မုန္႕ဟင္းခါး။ ကိုယ္ ၁၉၉၆ ေလာက္တုန္းက ထိုင္း ငါးကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္ေတာ့ ပိေတာက္ေခ်ာင္းနားမွာေပ့ါေလ၊ စက္ရံုနဲ႕နီးတဲ့ လၻက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ တြဲေရာင္းတယ္။ ခင္ေထြးရီ မုန္႕ဟင္းခါးေပ့ါ။ ျပီးေတာ့ တာေမြအ၀ိုင္းနား က်ိဳကၠစံလမ္းေပၚမွာ ေျမာင္းျမေဒၚခ်ိဳ ေရာက္လာတဲ့အခါ ကုိယ္က ေက်ာက္ေျမာင္းသားျဖစ္ေနျပီမို႕ ဟန္က် သြားေလရဲ႕။ ၁၉၉၆ ရဟန္း တစ္၀ါဆုိျဖစ္စဥ္က ဓမၼစၾကာရိပ္သာ (အင္းယားလိတ္ေဟာ္တယ္နား) မွာ သီတင္းသံုးရင္း ေခ်ာ္တြင္းကုန္းလမ္းဆံုက ေျမာင္းျမေဒၚခ်ိဳကိုသြားအားေပးျဖစ္တယ္။ တင္တင္ေအး ကိုေတာ့ ပင္ရင္း ေျမနီကုန္းနဲ႕ ကန္ေတာ္ေလးက ဆိုင္ခြဲေတြမွာ စားျဖစ္တာ မွတ္မိတယ္။ ေရႊဥ မုန္႕ဟင္းခါးကိုေတာ့ အရင္က သိပ္မၾကိဳက္ေပမယ့္ ခု တာေမြေစ်းနားက အဆင့္ျမင့္လႅက္ရည္ဆိုင္နဲ႔ တြဲထားတာမွာ သြားစားျဖစ္တယ္။ မဆိုးဘူးပဲ။ ေျပာရင္းနဲ႕ ေျမနီကုန္း စာတိုက္နားက ေတာင္ညိုမုန္႕ဟင္းခါးကို သတိရသြားျပန္ေရာ။ ဘာလို႕ဆို အဲဒီမွာ ေရႊဥမုန္႕ဟင္းဆိုင္လည္း ရွိခဲ့တာကိုး ဆက္စပ္ျပီး သတိရမိသြားေလရဲ႕။ တစ္ေန႕တုန္းကေတာ့ ေမာင္ေဒးနဲ႕ ေလာကနတ္ကေန ၃၄ လမ္းဖက္ကို တမင္တကာသြားျပီး မင္းမင္း မုန္႕ဟင္းခါး သြားစားေသးတယ္။

မုန္႕ဟင္းခါး ဆိုင္ေတြ အေၾကာင္းေျပာျပီး မုန္႕ဟင္းခါး ခ်က္ပံုခ်က္နည္းနဲ႕ပတ္သက္ျပီး မွတ္မွတ္ရရေလး ႏွစ္ခု လဲ ေျပာအုန္းမယ္။ တစ္ခုက ကိုယ္ ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသား ဘ၀တုန္းက၊ အစ္ကို၀မ္းကြဲ ဦးခင္ေက်ာ္ (Tourist Burma) လူပ်ိဳၾကီးတစ္ကိုယ္တည္းနဲ႔ သြားေနရင္း ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၾကေတာ့၊ နယ္မွာေနတဲ့ သူ႕မိခင္ၾကီး ေဒၚသန္းျမ (ေျမာင္းျမမွာ ကိုယ္တို႕သြားေနခဲ့ဖူးတဲ့ အိမ္က ၾကီးေတာ္ၾကီးေပ့ါ) တစ္ေန႕မွာ ရန္ကုန္ေရာက္လာရင္း ရက္သတၱပါတ္ အနည္းငယ္ ေနပါတယ္။ ကိုယ္က ခ်က္ျပဳတ္ေပးေနတယ္ဆိုေပမယ့္ သိပ္ ဌာန္ကရိုဏ္းက်လွေသးတာ မဟုတ္ေတာ့ ၾကီးေတာ္ၾကီးက ထမင္းခ်က္ ဟင္းခ်က္ သင္ေပးပါတယ္။ တစ္ေန႕မွာေတာ့ ကိုယ့္ကို ေစ်းထဲမွာ ငါးဖယ္ရိုး တမတ္ဖိုး ၀ယ္ခိုင္းပါတယ္။ အၾကီး တစ္ေကာင္နဲ႔ အသး ႏွစ္ေကာင္ ရမယ္လို႕လဲ တခါထဲ အေသအခ်ာ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ငါးဖယ္အသားေတြ ျခစ္ထုတ္ျပီး က်န္တဲ့ ေခါင္းနဲ႕အရိုးနဲ႔ အေရျပားနည္းနည္း ပါတာကို ဆိုလိုတာပါ။ အဲဒါကို စပါးလင္နဲ႕ဂ်င္းနဲ႔ ဆားနည္းနည္းထည့္ျပီး ျပဳတ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ေရခမ္းလုလု မွာ အဖတ္ေတြကို ဆည္ပါတယ္။ ႏွီးဆန္ကာေလးနဲ႕ အရိုးေတြ စစ္ပါတယ္။ တင္က်န္ခဲ့တဲ့ အရိုးေတြကို ေထာင္ျပီးတစ္ခါ အ၀တ္နဲ႔ စစ္ခ်ပါေသးတယ္။ အဲဒီကရလာတဲ့ ငါးရည္နဲ႕ မုန္႕ဟင္းခါး ခ်က္တာပါ။ ပထမေတာ့ စိတ္ထဲကေန ႏွာေခါင္းရွံဳ႕လိုက္မိေသးတယ္။ ဘယ္ေကာင္းပါ့မလဲလို႕။ အံမယ္ေလး ေကာင္းလိုက္တာဗ်ား။ ထမင္းကို လြတ္ေရာပဲ။ ကိုယ္တိုင္ကလဲ မုန္႕ဟင္းခါးၾကိဳက္တာေၾကာင့္မို႕လဲ ပါတာေပ့ါေလ။ (မုန္႕ဟင္းခါးၾကိဳက္ပံုကေတာ့ တစ္ခါခါမ်ား တစ္ေန႕ထဲ မုန္႕ဟင္းခါးခ်ည့္ ေမ့ျပီး စားေနမိတာ။ အေသအခ်ာမွတ္မိတဲ့ တစ္ခါကေတာ့ ၄၂ လမ္းထိပ္က ရံုးခန္းမွာ ထုိင္တုန္းကေပ့ါ။ အိမ္မွာလဲ မုန္႕ဟင္းခါး စားလာတယ္။ ေန႕လည္ထမင္းစားခ်ိန္ က်ေတာ့ စားေနက်  လက္ဖက္ရည္ဆိုင္နဲ႕တြဲေရာင္းတဲ့ မုန္႕ဟင္းခါးပဲ ၀ယ္စားျဖစ္တယ္။ ညေနေစာင္း ရံုးမဆင္းခင္ေလးမွာ ရံုးက ဇရက္မေလးေတြနဲ႕ အဖြဲ႕က်ေနတဲ့ အထမ္းသည္ မုန္႕ဟင္းခါးေရာက္လာ၊ တစ္ေယာက္က ဦး စားအုန္းမလား ဆိုေတာ့ ကိုယ္ကလဲ ေအး ေအးေပ့ါ။ ဒါနဲ႕ ဆြဲပစ္လိုက္ေရာ။ တစ္ေနကုန္ မုန္႕ဟင္းခါးနဲ႕ပဲ ျပီးသြားေရာ)

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ နည္းနည္း ထရက္ဂ်ယ္တီ ဆန္မလားမသိဘူး။ ကိုယ္ ေကာ့ေသာင္ျမိဳ႕ကို စြန္႕စြန္႕စားစား ထြက္ခြာသြားျပီး အလုပ္မ်ိဳးစံု လုပ္ကိုင္ဖို႔ စိုင္းျပင္းခဲ့ရစဥ္မွာ တစ္ေန႕ေတာ့ ငါ မုန္႕ဟင္းခါးေရာင္းမယ္လို႕ စဥ္းစားျဖစ္တယ္။ ရန္ကုန္ကို ဖံုးဆက္၊ အခု ကြယ္လြန္သြားျပီျဖစ္တဲ့ အေမ(ေယာကၡမ) ကို မုန္႕ဟင္းခါးခ်က္နည္း အေသး စိတ္ေမးတယ္ စာနဲ႕ေရးမွတ္ျပီး အစမ္းခ်က္ၾကည့္တယ္။ ဒီလုိ ဆံုးျဖတ္ဖို႕ နမူနာ ႏွစ္ခုကေတာ့ ကိုယ္ ေကာ့ေသာင္ ေရာက္ကာစက လူ၀င္မွဳၾကီးၾကပ္ေရးက ဦးစီးအရာရွိရဲ႕ဇနီးက သူ႕အိမ္မွာ ရန္ကုန္မုန္႕ဟင္းခါးဆိုျပီး က်က်နန ဆိုင္ကေလးဖြင့္ေရာင္းတာ ေရာင္းေကာင္းတာကို သိထားရတာက တစ္ခ်က္။ ေနာက္ျပီးေတာ့ အေကာက္ခြန္ရံုးနားေလးမွာ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ေရာင္းတဲ့ ရန္ကုန္မုန္႕ဟင္းခါး လက္မလည္ေအာင္ေရာင္းရတာ သိဖူးၾကံဳဖူးတာက တစ္ခ်က္ေပ့ါေလ။ မုန္႕ဟင္းခါးေရာင္းျပီး ၾကီးပြားသြားတဲ့ သာဓကေတြလဲ ရွိခဲ့တာ ဆိုေတာ့ေလ။ တစ္ဖက္ႏိုင္ငံမွာ ငါးေလွလိုက္ရာက အေျခအေနမေကာင္းလို႕ အိမ္မွာ ေသာင္တင္ေနတဲ့ ညီလိုခင္ေနတဲ့ သန္းလြင္နဲ႕ အိုးခြက္ပန္းကန္ ၀ယ္ရမွာေတြ တြက္ၾကခ်က္ၾက၊ အရင္းအႏွီးရွာဖို႕ ေနရာရွာဖို႕ေတြ အေတာ္ကို စိုင္းျပင္းျပီးကာမွ ဟုိဖက္ကမ္းမွာ ငါးေလွေတြျပန္ထြက္ေတာ့ သူလဲ ျပန္သြား၊ မၾကာခင္ ကိုယ္ပါ မအူမလည္နဲ႔ ငါးေလွတစ္ေခါက္လိုက္ျပီး အႏၱရာယ္ နဲ႕တိုးကာ အသက္လုျပီး ေရကူးေျပးရတာေတြ ဆက္တိုက္ျဖစ္ပ်က္ျပီး မုန္႕ဟင္းခါးေရာင္းေရး မဟာစီမံကိန္းၾကီးနဲ႕လည္း လြဲေခ်ာ္ခဲ့ရေပသေပ့ါ။

အင္း ကိုယ့္မုန္႕ဟင္းခါး ဋီကာလည္း မထင္မွတ္ပဲ အေတာ္ရွည္သြားျပီ။ ေနာက္ မွတ္မွတ္ရရတစ္ခုကေတာ့ တစ္လမ္းေမာင္းေျပာင္းတဲ့ေန႕က သိမ္ျဖဴလမ္းထိပ္မွာ ၀င္းဦးရဲ႕သီခ်င္းသံေတြ စီစီညံညံနဲ႕ကို ဘာရယ္မဟုတ္ ေငးေမာၾကည့္ေနတုန္း အေဖက ေခၚလို႕ သူနဲ႔ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္လိုက္ခဲ့တာ အဟုတ္ပါဗ်ာ ၁၆ လမ္းထိေရာက္တယ္။ ဘာသြားလုပ္တာလဲ ေမး၊ မုန္႕ဟင္းခါး သြားစားတာတဲ့ဗ်ာ။ အဲလို မွတ္မွတ္ရရေပ့ါ။

ေနာက္ဆံုး မုန္႕ဟင္းခါးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ မွတ္မွတ္ရရတစ္ခုကေတာ့ မုန္႕ဟင္းခါးနဲ႕ပတ္သက္ျပီး ဘေလာ့ဂါ သက္ေ၀ နဲ႔ ခင္မင္ဖို႔ ျဖစ္လာတဲ့ အေၾကာင္းပါပဲ။ သူ႕ရဲ႕ မုန္႕ဟင္းခါး အေၾကာင္း Post တစ္ခုမွာ ကြန္မင့္ေရးရာက အျပန္အလွန္ စျပီး စကားေျပာျဖစ္ၾကတာေပ့ါေလ။ ေနာက္ ေလးငါး ေျခာက္လေလာက္ၾကာမွ တျခား ပို႕စ္တစ္ခုမွာ ကြန္မင့္ထပ္ေရးျဖစ္ေအာင္ ခပ္က်ဲက်ဲပါပဲ။ ဒီဇင္ဘာတုန္းက စကၤာပူေရာက္ေတာ့ အိျႏၵာတို႕က ကဗ်ာပြဲေလး တစ္ခုလုပ္ေတာ့ သူ လာတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့မွ လူကိုယ္တုိင္ ျမင္ဖူးတာပါ။ ဘန္ေကာက္ျပန္လာျပီးေတာ့ မၾကာခင္မွာ သူ႕ေမြးေန႔နဲ႔ ၾကံဳၾကိဳက္တာမို႕ ebook ကေလး တစ္ခု လုပ္ျဖစ္တာကို ေမြးေန႕လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးျဖစ္ေသးတယ္။ အြန္လိုင္းမွာ စ သိျပီး ရင္းႏွီးသြားသူေတြအနက္ မုန္႕ဟင္းခါးနဲ႕ပတ္သက္ျပီး စ သိတာမို႕ မွတ္မွတ္ရရ ထည့္ေျပာလိုက္တာပါ။ ဟိုး အေစာၾကီးထဲက အြန္လိုင္းမွာ သိျပီး ခင္မင္ရတဲ့ ေနာက္တစ္ေယာက္ ေကသြယ္ ဆိုရင္ ခုထိ လူခ်င္း မျမင္ဖူးေသးဘူး။ လင္းေထြးေသာ္တို႕ မိုးမခလွိဳင္တို႔ကေတာ့ အြန္လိုင္းမွာ စ သိျပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ လူခ်င္း အျပင္မွာ ေတြ႕ဖူးျပီး ရင္းႏွီးေနျပီ။ လင္းေထြးေသာ္နဲ႔ တစ္ဆက္ထဲ သူ႕ခ်စ္ခ်စ္ၾကီး ၀င္းျမင့္ေဇာ္၊ ေနာက္ ေဒးဗစ္ဂ်ီး နဲ႕႔ ေက်ာ္ဦး တို႕နဲ႕လဲ စကၤာပူေရာက္တဲ့အခါေတြမွာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး လွိဳက္လွဳိက္လဲွလွဲ ဆံုျဖစ္တာေတြ မုန္႕ဟင္းခါးနဲ႔ မဆိုင္ေပမယ့္ မွတ္မွတ္ရရပါပဲ။ ျပီးခဲ့တဲ့အေခါက္ကေတာ့ ကဗ်ာပြဲကို အေၾကာင္းျပဳျပီး လူေတာ္ေတာ္စံုစံုေတြ႕ခဲ့ရာမွာ သြယ္လင္းဆက္နဲ႕ ျဖဴႏွင္းေဖြးတို႕နဲ႕ အေတာ္ လက္ပြန္းတတီး ဆံုျဖစ္ စကားေတြ ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အင္း… စာထိုင္ေရးေနလိုက္တာ မနက္က စားထားတဲ့ မုန္႕ဟင္းခါးေလးေတာင္ ဘယ္ ေခ်ာင္ကပ္သြားလဲ မသိ။ ဆာသလိုလိုျဖစ္လာျပီ။ မီးဖိုထဲ သြားျပီး ဘာရွိသလဲ ရွာေဖြ ေမႊေႏွာက္ဗိုက္ျဖည့္လိုက္အုန္းမယ္။

ခင္ေအာင္ေအး
၂၆ မတ္ခ်္ ၂၀၁၄ ဗဟုိရ္လမ္း၊ ေက်ာက္ေျမာင္း ၉း၂၉ နာရီ