သီေ၀့လာတဲ့ မ်က္ရည္စ ေတြက ဘာကိုရည္ညႊန္းသလဲမသိ။ ခပ္ေႏြးေႏြး လက္က်န္ေကာ္ဖီ
ခြက္ကို အရွက္ေျပေမာ့လိုက္ရင္းက စာကေလးေတြ တက်ိက်ိျမည္ေနတဲ့ ၾကက္ေတာင္ရံုဖက္
တခ်က္လွမ္းၾကည့္ျဖစ္တယ္။ အလင္းေရာင္ေတြက တစိမ့္စိမ့္၀င္လာေနဆဲ။ ၀ရံတာရဲ႕အျပင္
ဖက္ကို ကုိယ္တျခမ္းထြက္ျပီး ေမာ့္ၾကည့္မွ ျမင္ရတဲ့ ေကာင္းကင္မွာ မိုးသားမွဳန္မွဳန္ေတြနဲ႕ျပည့္
လို႕၊ တိမ္တခုနဲ႕တခု ထိစပ္တဲ့ေနရာမွာ အက္ေၾကာင္းလိုျဖစ္ျပီး ပိုလင္းေန ပိုျဖဴေနတာေလး
က ျဒဗ္မဲ့ ပန္းခ်ီတခ်ပ္ႏွယ္။ ‘လူ႕ဘ၀ဆိုတာ’ လုိ႕ ခ်ီျပီးေျပာဖို႕ရာ ေလးလံလြန္းလွတယ္ေလ။
၀ရံတာ sun shade ေပၚမွာ ငွက္ကေလး တစ္ေကာင္လား၊ ႏွစ္ေကာင္လား လမ္းသလားေန
တဲ့အသံဟာ နားထဲမွာ က်ယ္ေလာင္လြန္းတယ္။ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္သြားမိသလား..။
ကိုယ့္စိတ္ေတြဟာ ခုနက ေကာင္းကင္လိုပဲ ေစာေစာစီးစီး မွဳန္မွဳိင္းေနတယ္။ ‘ၾကည္လင္မွဳကို
ငါ ငတ္မြတ္တယ္’ ပန္းကေလးတစ္ပြင့္ဆီက အသံလား။
မေန႕က ဖတ္တဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ (ဓမၼစာအုပ္ပါ) ‘လူေတြဟာ အတိတ္နဲ႕အနာဂတ္ၾကား
မွာ တရံမလပ္ ကူးခတ္သြားလာရင္း ဗ်ာမ်ားေနၾကတယ္။ တကယ္အေရးပါတဲ့ ပစၥဳပၸန္ကိုေတာ့
တန္ဖိုးရွိေအာင္မလုပ္ဘူး’ လို႕ ဖတ္ရတယ္။ အခု ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္မွာ မင္းဘာလုပ္ေနတာလဲ
ဆိုေတာ့ ကိုယ္ဟာ ေသနတ္တစ္လက္နဲ႕နားထင္ကို အေတ့ခံလိုက္ရသူလို ထိန္လန္႕တုန္လွဳပ္
သြားေတာ့တယ္။ ညာဖက္တစ္ျခမ္းကို မိုးမွဳန္အေငြ႕အသက္ပါတဲ့ ေလေအးေလး တစ္ခ်က္ေ၀့
တာ ခံလိုက္ရေတာ့ စိတ္အာရံုထဲ ဟာလာဟင္းလင္းျဖစ္ေနလို႕သာ ငါ ဒါကို သိလိုက္တာ လို႕
ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေသခ်ာေနမိတယ္။ စကၠဴရဟတ္ကေလးေတြ အမ်ားၾကီး မိုးေပၚက က်လာေန
တဲ့ျမင္ကြင္းကို ဘာလို႕သတိရမိသြားပါလိမ့္။1 တစ္ေနရာရာမွာ အဲ့ဒီပန္းကေလးဟာ အိပ္ယာက
မႏိုးေသးဘူး။2 ဒီ၀ါက်ႏွစ္ေၾကာင္းဟာ ဘယ္ကေဖာက္၀င္လာတာလဲ။ ပထမ ၀ါက်မွာ မိုးဆိုတာ
ပါေတာ့ ကိုယ္ ေရးျပီးသားစာပိုဒ္ထဲက တခုခုနဲ႕သက္ဆိုင္ေနတယ္။ ဒုတိယ၀ါက်ကလဲ ကိုယ့္
ပထမစာပိုဒ္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးလိုင္းက ပန္းကေလးနဲ႕သြားခ်ိတ္ေနတယ္။ ဒါဆို ကိုယ့္ပေယာဂလည္း
မကင္းဘူးေပါ့။ ဒီ၀ါက် ႏွစ္ေၾကာင္းက ကိုယ္ေရးေနတဲ့ စာကိုယ္နဲ႕ မကင္းဘူးေပ့ါ။ ဒါကို ကိုယ္
ဘာလို႕မသိလိုက္တာပါလိမ့္။ အလင္းေရာင္ေတြ ပိုလို႕ပိုလို႕ စိမ့္၀င္လာတဲ့အခါ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕
အသံပလံေတြဟာလဲ အသံထိန္းခလုတ္ကို ျဖည္းျဖည္းျခင္းျမွင့္တင္လိုက္သလို တစစနဲ႕တိုးတိုး
ျပီး က်ယ္ေလာင္ လာေနေတာ့တယ္။
ေအာက္ထပ္ အခန္းတစ္ခုခုက ေခ်ာင္းဟန္႕သံကေလး၊ တစ္ဖက္က ၾကက္ေတာင္ရံုနံရံကို ရိုက္
ျပီး ကိုယ့္ဆီလြင့္ေရာက္လာတယ္။ ေလွကားအဆင္းအတက္ေတြမွာ ၾကံဳေတာင့္ၾကံဳခဲဆံုတဲ့အခါ
ရွိဳးတိုးရွန္းတန္း ျဖစ္ျဖစ္သြားတတ္တဲ့ ထိုင္းမေလးလား။ ‘ဆ၀ါဒီခရပ္ဗ္’ လို႕ ကိုယ့္ စိတ္ထဲကပဲ
ေျပာမိေလ့ရွိတဲ့ အဲ့ဒီ ေကာင္မေလးကို ကိုယ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ တစ္ခါမွ မၾကည့္ဖူး
ပါဘူး။ ခုလဲ ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတာ သူ႕ရုပ္သြင္ကို ၀ိုးတ၀ါးပဲ ျမင္ေယာင္လို႕ရတယ္။ တကယ္
မွတ္မိေနတာက သူ႕ဟန္ပန္ကေလးကိုပါ။ ေခ်ာင္းဟန္႕သံ ရပ္သြားခဲ့တာၾကာလွျပီ၊ ကိုယ့္အေတြး
ေတြက ခုထိ တုန္ခါေနတုန္းပဲ။ ေခ်ာင္းဟန္႕သံကေလးကပဲ သံနန္းၾကိဳးမွာ တြဲေလာင္းခ်ိတ္လွမ္း
ထားတဲ့ ကိုယ့္မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါမွာ ျငိကပ္ေနေသးသလိုလို။ ‘ေအာ္ ေခ်ာင္းဟန္႕သံကေလး တခု
ကလည္း စိတ္ကို တယ္ျပီး ဥပါဒ္ႏိုင္ပါကလားေနာ္..’ လို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မေက်မခ်မ္းနဲ႕ ေရရြတ္
လိုက္မိတယ္။ ေနျမင့္လာတာနဲ႕အမွ် ထပ္တိုးလာတဲ့ အသံပလံေတြထဲမွာေတာ့ ဒယ္အိုးတစ္လံုး
နဲ႕ သတၱဳေယာက္မ တို႕ တေဒါင္ေဒါင္ တဒင္ဒင္ ထိခတ္တဲ့အသံနဲ႕ တရွဲရွဲျမည္ေနတဲ့ ေၾကာ္သံ
ေလွာ္သံေတြက အစြာဆံုးပဲ။ မၾကာခင္မွာ စူးရွမႊန္ထူတဲ့ ဟင္းရနံ႕ေတြ ရလာေတာ့မယ္ဆိုတာ
အရင့္အရင္ေန႕ေတြရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳအရ သိေနတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ဟာ ဒီ၀ရံတာေလး
ကိုပဲ ကုတ္ကပ္တြယ္ဖက္ထားရသူပါ။ နံရံေလးဖက္ရဲ႕ တခ်ိန္လံုးပိတ္ေလွာင္ခ်ိန္းေျခာက္မွဳကေန
ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္မွဳဟာ ဒီ၀ရံတာေလးမွာပဲ ရွိရဲ႕။ ကိုယ္ဟာ ၀ရံတာေလး တစ္ခုကို အငွား
ပိုင္ဆိုင္ေနေသးတာအတြက္ ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္လိုက္မိတယ္။ သူဟာ ဘာကိုမွ ေမ့ေမ့
ေလ်ာ့ေလ်ာ့နဲ႕ အလြယ္တကူ ဖန္ဆင္းတတ္သူမဟုတ္ဘူးလို႕ ကိုယ္ယံုၾကည္ေနမိတယ္။
စာရိုက္ေနရာက ကြန္ျပဴတာေထာင့္က နာရီကို ၾကည့္မိေတာ့ ေန႕စြဲကိုပါေတြ႕ရတယ္။ ေအာ္ ဒီေန႕
ၾကာႆပေတးေန႕ကိုး။ အနႏၱကို မလိုခ်င္ဘူး ၾကာႆပေတးပဲ လိုခ်င္တယ္လုိ႕ ၀စၥလာ၀ါ ဆင္မ္
ေဘာ္စကာ ကေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ စစ္ပြဲက ၾကာႆပေတးေန႕ကပဲ စတင္ျဖစ္ပြားခဲ့တာ။ အမုန္း
တရားသည္ ၾကာႆပေတးေန႕၏ တံေတာင္ဆစ္မွေန၍ တစ္ေပါက္ေပါက္ စီးက်ေန၏။ ၀မ္းနည္း
ျခင္း ၾကာႆပေတးေန႕။ ၾကာပန္းေတြလွဴျပီး ထူထူထဲထဲ ေတာင္းဆုေခၽြမိတဲ့ ၾကာႆပေတးေန႕။
ေခၽြးမတိတ္ခင္ ထပ္ျပီး အေျပးသန္ရတဲ့ ၾကာႆပေတးေန႕။ ၾကာႆပေတးေန႕ဟာ ၾကာႆပေတး
ေန႕ကို လက္ျပန္ၾကိဳးတုပ္ခံထားရတာ ေတြ႕လိုက္ရတဲ့ ၾကာႆပေတးေန႕မွာ.. ။ ၁၉၅၆၊ ၁၉၆၂၊
၁၉၆၈၊ ၁၉၇၃၊ ၁၉၇၉ ရဲ႕ ၾကာႆပေတးေန႕ေတြဟာ မိုးေတြ ျဖိဳင္ျဖိဳင္ရြာလို႕။ River Tyne ျမစ္ကမ္း
နံေဘးနားက ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတဲ့ ၾကာႆပေတးေန႕။ ဆတ္ဆတ္ခါ သြားေလာက္ေအာင္ အဲဒီ
ၾကာႆပေတးေန႕မွာမွ ရယူေပြ႕ပိုက္လိုက္ရတဲ့ ဘ၀ရဲ႕ ၇၇၃ ခုေျမာက္ သခၤန္းစာ။ ‘ညညမ်ား.. သူ
၀တၳဳဖတ္ေနရင္ ပ်င္းလြန္းလို႕ သားသားနဲ႕ေဆာ့ေနရတယ္ ေမာင့္’ လို႕ ၾကာႆပေတးေန႕တခုက
ျမည္ေနတယ္။ ျပီးေတာ ့ ၾကာႆပေတးေန႕ေတြဟာ ေရကန္ေတြျဖစ္ျပီး သူ႕ အမွတ္ရမွဳေတြ က
ေပါေလာေပၚေနတဲ့ လူေသေကာင္ေတြျဖစ္တယ္။ ၾကာႆပေတးေန႕မွာပဲ ကိုယ္ဟာ ဒီစာသားေတြ
ကို ဆက္တိုက္ရိုက္ႏွိပ္ေနမိခဲ့တယ္။
ကိုယ္ဟာ သတိလစ္ ေမ့ေလ်ာ့ေနသူ ဒါမွမဟုတ္ မေကာင္းဆိုး၀ါးတခုခု ပူးကပ္ခံေနရသူလို မလွဳပ္
မယွက္နဲ႕ တကိုယ္လံုးတုန္ရင္ေနတယ္။ ကိုယ္ခႏၶာတစ္ခုလံုး ေက်ာက္ပတ္တီး အကိုင္ခံထားရတဲ့
အတုိင္း လွဳပ္လို႕မရတာ သိေနသလို၊ အတြင္းမွာ တ၀ုန္း၀ုန္း ခါယမ္းလွဳပ္တုန္ ေနတာကိုလည္း
ခံစားသိ သိေနရတယ္။ ပါးစပ္က အသံတခုခု ထြက္ဖို႕ ၾကိဳးစားေသးေပမယ့္ (ပါးစပ္က ပြင့္ဟလာ
ေပမယ့္) အ, အ ဆိုတဲ့ အသံကေလးေတာင္ ထြက္မလာဘူး။ ကိုယ္ဟာ ေခၽြးေစးေတြ ပ်ံလာတဲ့
အထိ ေၾကာက္လန္႕တုန္လွဳပ္ေနမိျပီ။ ကိုယ္ေန႕တိုင္း ေရေလာင္းေပးေနတဲ့ ဒေဇာင္းလက္ပတ္ပင္
ကို အကူအညီရလိမ့္ႏိုးနဲ႕ အားကိုးတၾကီးၾကည့္မိတယ္။ အ၀တ္အစားလွ်ိဳသြင္းမထားတဲ့ အကၤ်ီခ်ိတ္
ေတြဟာ ခုေတာ့ ကိုယ့္ကို ရန္မူမယ့္ ရန္သူရဲ႕ ဓါးလွံလက္နက္ေတြပါလားလို႕ ကိုယ္သိလာရျပီ။
ကိုယ္ဟာ ညာဖက္ ဒူးေခါင္းေပၚက ခပ္ပါးပါးသဲ့သဲ့ပဲ က်န္ေတာ့တဲ့ အမာရြတ္ကို ၾကည့္မိျပန္တယ္။
ဇက္ခိုင္ေနသလိုလိုျဖစ္ျပီး ေခါင္းကိုလည္း လိုသလို အားပါးတရေရႊ႕လွဳပ္လို႕မရဘူး။ ကိုယ္ ဘုရား
စာ တစ္ခုခု ရြတ္ၾကည့္ဖို႕ၾကိဳးစားတယ္။ ဒါဟာ ယုတၱိရွိသလား သဘာ၀က်သလား စဥ္းစားေနဖို႕
ကိုယ့္မွာ အခြင့္အေရး မရွိဘူးမဟုတ္လား။ ဘုရား ဘုရား..။ ကိုယ္ ဘာ ဘုရားစာမွ မရေတာ့ဘူး။
အစ ကေလး တစ္စ ေလာက္ေတာင္မွ စဥ္းစားလို႕ မေပၚေတာ့ဘူး။ မေန႕တစ္ေန႕ကပဲ ကိုယ္ဟာ
ဘုရားေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ရင္း ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ေတြ ရြတ္ဆို၊ ဆုေတာင္းပတၱနာေတြ ပို႕သ ေနခဲ့
ေသးတာပဲေလ။
လူက မိုက္ကနဲ ျဖစ္ျပီး ေျခာက္အိပ္မက္က လန္႕ႏိုးလာခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ေျခေတြ လက္ေတြကို လွဳပ္
ၾကည့္တယ္။ အေကာင္းပကတိပဲ။ အကၤ်ီခ်ိတ္ေတြကို မယံုမရဲလွမ္းၾကည့္တယ္။ ေလအႏွဲ႕မွာ ႏြဲ႕ႏြဲ႕
ကေလး ရမ္းေနၾကတာက လြဲလို႕ ဘာမွ ထိတ္လန္႕စရာလကၡဏာ မေတြ႕ရဘူး။ ဒါနဲ႕ ‘အား..’ လို႕
ေအာ္ၾကည့္တယ္။ ကမန္းကတမ္း ပါးစပ္ကို ျပန္ပိတ္လိုက္ရတယ္။ အသံက ေတာ္ေတာ္ေလး က်ယ္
သြားတာကိုး။ ၾကက္ေတာင္ရံုနံရံဖက္က ေနေရာင္အလင္းျပန္လို႕ ပုဆိုးတစ္ထည္နဲ႕ ကာထားလိုက္
ရတယ္။ နဂိုရ္ကမွ မနည္းေမာ့္ၾကည့္ရတဲ့ ေကာင္းကင္နဲ႕ ကိုယ္နဲ႕ အကန္႕ျခားသြားရျပန္တာေပ့ါ။
ဒါကို ကိုယ္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသလား။ ဘာမွမျဖစ္သလို ခံစားမွဳမဲ့ေနလား ကိုယ္ ေသေသခ်ာခ်ာ
မသိဘူး။ ကိုယ္ဟာ ထံုထိုင္းေလးလံေနတဲ့ စိတ္ကို ေခါင္းထဲမွာထည့္ထားျပီး ေနရတာ ေတာ္ေတာ္
ကသိကေအာင့္ျဖစ္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ကို ေခါင္းထဲ မထားေတာ့ ဘယ္သြားထားရမတုန္းေနာ့။
ကိုယ္ဟာ ကိုယ္ရိုက္ထားတဲ့ စာေတြကို အစအဆံုး ျပန္ဖတ္ၾကည့္တယ္။ သီေ၀့လာတဲ့ မ်က္ရည္စ
ေတြဟာ စကၠဴရဟတ္ေလးေတြျဖစ္သြားျပီး ၀ရံတာကေန ေအာက္ကို တဖြဲဖြဲက်ဆင္းေနၾကေလရဲ႕။
တစ္ေနရာရာမွာ အဲ့ဒီပန္းကေလးဟာ အိပ္မွဳန္စံုမႊားနဲ႕ လူးလြန္႕ႏိုးထလာေနခဲ့ျပီပဲ။
ခင္ေအာင္ေအး
၁၈၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၁၃ ဖရာ့ပရာဒင္န္၊ ဘန္ေကာက္ ၈း၀၁ နာရီ
လူမ်ား၊ သကၠရာဇ္မ်ား-ကဗ်ာ 